Ognisty listopad

    Tego roku, listopad na Podlasiu był ciepły i przyjemny. Deszcze i mżawki nie były dokuczliwe. Słońce często wynurzało się zza chmur i obejmowało swoimi długimi złotymi promieniami lasy, pola, łąki…
    Nie pamiętam takiej ciepłej jesieni. Już we wrześniu pierwsze przymrozki mroziły rośliny w moim ogrodzie.
    Tegoroczny listopad sprzyjał spacerom i wycieczkom rowerowym. Nawet ostatnie dni, z których jeden był wyjątkowo wietrzny nie zatrzymały mnie w domu. Wiał tak silny wiatr, że wierzchołki drzew ocierały się o siebie, albo splatały ze sobą, wydając przy tym niepokojące dźwięki. Słychać było jakby lament, jakby zawodzenie, tajemnicze pojękiwania, pomruki, trzaski, uderzenia...
    Muzyczne zawodzenie zmieniało się wraz z gęstością lasu, czasami łagodniało, przechodziło w cichutki szelest, czasami wzmagało się i z nową siłą targało koronami drzew. Drgające powietrze wydawało na przemian wysokie i niskie dźwięki, łoskocząc przyjemnie mój zmysł słuchu...
    Zatrzymywałam się na ścieżce leśnej i patrzyłam w górę, tam gdzie wiatr hulał najbardziej, kołysał pniami drzew i wyginał mocno co cieńsze. Miałam wrażenie, że te słabsze za chwilę zwalą się na ścieżkę.
    Weszłam w leszczynowy lasek. Tam wiatr kręcił się wokoło nagich gałęzi, unosząc z ziemi suche liście, a rozedrgane promienie słoneczne skakały radośnie po całym zagajniku.
     Zrobiłam kilka zdjęć, po czym powędrowałam dalej do miejsca gdzie las schodzi do rzeki, później cofa się ustępując przestrzeni złocisto zielonym łąkom.
    Po drodze minęłam leśne koślawe źródełko, nad którym drzewa poprzerzucały swoje korzenie, przykrywając je od północy zielonym miękkim mchem. Bagna były suche mogłam więc razem z moim psem cieszyć się zabawą między drzewami i przeskakiwać z jednego brzegu strumyka na drugi.
    Wyszliśmy na otwartą przestrzeń, gdzie zazwyczaj stał czerwony samochodzik, w którym siedziała młoda dama i czytała książkę. Tego jednak dnia owa dama nie była sama, czerwonemu samochodzikowi towarzyszył drugi w kolorze niebieskim.
    Kiedy przechodziłam tamtędy z psem, ten nie omieszkał zostawić swojego zapachu na kołach i czerwonego, i niebieskiego. Byłam na tyle blisko, żeby zorientować się kim jest druga osoba. Oczywiście był to mężczyzna, oboje zapewne udawali że robią porządki w niebieskim, podczas gdy bagażnik czerwonego był otwarty. Leżała w  nim walizka, również otwarta, wypełniona kolorowymi ubraniami.
    Para uśmiechneła się do mnie. Nie zdziwiło mnie to, jako że nie było to moje pierwsze spotkanie z tajemniczą miłośniczką książek.

    Tego dnia listopadowe łąki płonęły złoto rdzawymi barwami, gdzieniegdzie spośród wyschniętych źdźbeł trawy przebłyskiwała zieleń, odcienie brązów, pomarańcz, czerń..., odcieniami niebieskiego połyskiwało lustro rzeki...

    Zatrzymałam się jak zwykle na niewielkiej plaży, usiadłam na grubym dębowym blacie stołu, nogi oparłam na ławce i obserwowałam hulający po tafli wody wiatr. Zadziwiające, z jaką siłą chciał zawrócić bieg rzeki, czasami mu się to udawało, pędził pod prąd drobniutkimi falami, a kiedy rzeka przykrywała go swoją gładzią, ten zagarniał ją ponownie, wkradał się w przybrzeżne zarośla i dmuchał z jeszcze większą siłą. Ostatecznie przegrywał i na nic się zdały jego kolejne próby zawrócenia rzeki…
 
    Mój pies cieszył się przestrzenią, obwąchiwał krowie placki, po czym jak oparzony wyrywał z miejsca i pędził przed siebie…