Pisarze i poeci - z dedykacją Sarze, Danieli i Markowi

    Czy istnieją niewidzialne nici łączące ludzi w różnych miejscach na świecie? Czy komunikacja tymi łączami jest możliwa, czy odbieramy sygnały od przyjaciół gdzieś z drugiego krańca świata? Czy odczuwamy potrzebę owej łączności?
    Ludzi, którzy mają do odegrania jakąś rolę w naszym życiu, wcześniej czy później  poznajemy w różnych okolicznościach, w podróży, w miejscach publicznych, na ulicy, w parku, w szkole, w sklepie, w banku, w szpitalu, w urzędzie, w kościele, w kinie, w teatrze, podczas spotkań towarzyskich...,
i coraz częściej w przestrzeni wirtualnej.
    Wystarczy wejść na jakikolwiek portal społecznościowy, aby przekonać się o ilości znajomych na profilach osobistych, obejrzeć zdjęcia, poczytać komentarze, wymienić poglądy, wiadomości, napisać życzenia na różne okazje, aż wreszcie wśród wielu, znaleźć grono osób, które otrzyma miano przyjaciół nie tylko tych wirtualnych, bo zdarza się i tak, że coraz częściej zaczynamy spotykać się w realnym świecie...

    Moje przyjaźnie zawiązują się w wyżej wymienionych okolicznościach, telefonujemy, korespondujemy, piszemy maile, obdarzamy siebie nawzajem nie tylko uprzejmościami, ale także materialnymi drobiazgami, takimi jak chociażby książki, czy okolicznościowe kartki...
    Co tu dużo mówić, serwisy społecznościowe, owe platformy komunikacji łączą ludzi niewielkim kosztem, i chociaż zarabiają na nich krocie ci co je stworzyli, to często dla samotnych ludzi jest to jedyna możliwość odnalezienia przyjaznej duszy, kogoś kto wysłucha, zrozumie, pocieszy, doceni, pochwali, doradzi, wesprze...

    O kilku niezwykłych osobowościach, przyjaźniach zawiązanych w wirtualnej przestrzeni, pisałam już na blogu.
    Dzisiaj przyszła kolej na Sarę Tukan, która mówi o sobie:
    Mieszkam w Warszawie od urodzenia.
    Ciekawe i arcyciekawe życie to jedno z moich ulubionych zajęć. Nauka, dużo nauki, podróże, kilka zawodów oraz ciekawość świata we wszystkich jego aspektach były okazją do poznania interesujących ludzi, ich biografii i miejsc szczególnych.
    Życie jest piękne, wystarczy tylko spojrzeć na nie w odpowiedni sposób – to moja dewiza.
    Life is beautiful!
    Moje książki: Wychowanie do pracy, Stach, Dzikie gąszcze, Emulandia, Tunel, Smutny król Tanałat  i ostatni tomik wierszy Wodnymi kroplami się śmieję, który otrzymałam od Sary w prezencie z najlepszymi życzeniami imieninowymi, świątecznymi i noworocznymi.
                     Czekam
                     Jeszcze czekam tu na ciebie
                     Jeszcze myślę jeszcze tęsknię
                     przed oczyma biegną chwilę
                     zauroczeń marzeń westchnień
                     Kim ty jesteś czy wciąż jesteś?

                               Biała mgła zakrywa przestrzeń
                               mgła zakryła już wspomnienia
                               wołam wołam ciebie w myślach
                               a ty w myślach mych się zmieniasz
                               Kim ty jesteś czy wciąż jesteś?

                                          Czekam czekam tu na ciebie
                                          lecz czy kiedyś cię spotkałam
                                          może tylko w moich myślach
                                          z letnich marzeń cię utkałam
                                         Czy istniejesz czy ty jesteś?
                                                                    /Sara Tukan/

 
    Dziękuję Saro za ciepłe słowa, za to że jesteś. Jakiś czas temu, moimi wpisami na blogu sprowokowałam Cię do przyjazdu na Podlasie, do Białegostoku i Supraśla i żałuję bardzo, że nie mogłam się z Tobą spotkać. Na ten czas miałam wykupioną wycieczkę do Azji Mniejszej.

    Spotkałam się natomiast z Danielą Polasik, która przyjechała do Białegostoku, na zaproszenie poetów, w tym także bankowca Marka Dobrowolskiego, którego znałam już wcześniej i który także obdarował mnie swoją wrażliwością poetycką.

                                                           * * *
                                                           W tobie
                                                           ukryty
                                                           jest uśmiech

                                                           twoje ruchy
                                                           jak powiew
                                                           z otwartego okna

                                                           twoje słowa
                                                           ciepłe
                                                           niczym pocałunki

                                                           kolejny już rok
                                                           wiosna zakwitła
                                                           dwa razy                                                                    /Marek Dobrowolski/

             Jak uczynić to niebo
             W siwe włosy topoli słońce się wplata,
             frywolne loki, biały puch, wiosennych snów
             rozpamiętywanie. Jesień, mój miły, cicho,
             łąki mgłą zachodzą, trzeszczy kładka.

                   Nie przeskoczysz, w strumieniu wody przybyło.
                   W polu wykopki, kartofle, perliczki je liczą. Przy drodze
                   żarnowce w czarnych garniturach. Dalie w ogrodzie
                   wsparte o płot, stoją jakby o kulach.

             Modrzewie bez szpilek chronią stopy w korze
             i na cię czas przed zimą, by szewc buty podzelował.
             Klon farby przytaszczył - nabrał karminu i żółci,
             płacze, że nie umie namalować serca.

                   Wrotycz z zapachem i jasnym spojrzeniem,
                   próbuję ogarnąć to wszystko.
                                                                /Daniela Polasik/

    Dziękuję za to, że wnieśliście w moje życie nowy wiew radosnych przyjaźni.

    Jeśli któregoś dnia poczujesz, że chce ci się płakać. Zadzwoń do mnie... Nie obiecuję, że cię rozbawię, ale mogę płakać razem z tobą. Jeśli któregoś dnia zapragniesz uciec, nie bój się do mnie zadzwonić... Nie obiecuję, że cię zatrzymam, ale mogę z tobą pobiec. Jeżeli któregoś dnia nie będziesz chciał nikogo słuchać. Zadzwoń do mnie... Obiecuję być wtedy z tobą i być cicho. Ale jeżeli któregoś dnia zadzwonisz i nikt nie odbierze... Przybiegnij do mnie szybko. Mogę cię wtedy potrzebować.    /Znalezione w sieci/