Mazury - spływ kajakowy

     Niewątpliwą atrakcją podczas ostatniego długiego weekendu był spływ kajakowy zorganizowany przez przyjaciół z Węgorzewa. Trasa dość długa i jak na pierwszy tego typu wysiłek fizyczny po zimie w zupełności wystarczająca, chociaż Bogdan planował odcinek dwa razy dłuższy. W jego zamiarach były trzy jeziora Pozezdrze, Stręgiel i Święcajty, połączone ze sobą rzeką Sapiną. Ostatecznie zrezygnowaliśmy z jeziora Święcajty.
    Trzy kajaki zostały wypożyczone u pani Bożeny Tyszko w Kolonii Rybackiej przy ulicy Spacerowej 21 i przetransportowane razem z nami do odległego około dziesięciu kilometrów jeziora Pozezdrze, skąd rozpoczęła się nasza kajakowa wyprawa. Szczerze mówiąc kajakiem po jeziorze nie pływałam a więc było to dla mnie nowe doświadczenie. Wcześniej, rodzinnie, wypożyczaliśmy żaglówki, rowery wodne i łodzie. A z pokładu kajaka nawet małe jezioro wydaje się być duże i długie.

     W dwóch załogach męsko-damskich wioślarzami byli panowie, w trzecim kajaku wiosłowały panie, czyli ja i Grażyna.
    Najprzyjemniejszym pięciokilometrowym odcinkiem  spływu wydała mi się rzeka Sapina, której brzegi porośnięte są wysokimi drzewami liściastymi miejscami tworzącymi wąskie, zielone tunele. Wśród szuwarów i trzcin obserwuje się tam żółte kosaćce, skrzyp bagienny, a nad taflą wody siedliska grążela żółtego i grzybienia białego. Zresztą całe dno raczej płytkiej rzeki osiągającej głębokość około jednego metra gęsto porośnięte jest roślinnością podwodną. Na brzegach występują też krzewy, zauważyłam bujne krzaki kaliny.
    Kolejny już raz podziwiałam czaplę. Spryciula odprowadzała nas na bezpieczną odległość od swojego gniazda. Przysiadała na brzegu, a kiedy zbliżaliśmy się do niej podrywała się do lotu, po czym znowu przysiadała, czekała i znowu szybowała w górę, a kiedy uznała, że nic już nie zagraża jej potomstwu wróciła z powrotem. Taka sobie kokietka, najpierw nęci a potem ulatuje.
    Gdzieniegdzie widać było żeremia bobrów i charakterystyczne nagryzienia na drzewach. Niektóre z nich wyglądały jak dwa stykające się ze sobą ostrzami ołówki, które przy najmniejszym podmuchu wiatru rozłamią się i z rozpadną z trzaskiem.
    Płynęliśmy wsłuchując się w szmer lasu i wody, wchłanialiśmy i dźwięki, i zapachy. A wszystko to w strefie ciszy, z dala od zgiełku miast i hałasu dróg.
    Postój na małe co nieco zrobiliśmy w miejscu gdzie jeszcze do niedawna był drewniany most. Zaraz za nami zatrzymały się dwa inne kajaki w kolorze pomarańczowym i zaraz też odpłynęły, i byli to jedyni napotkani na trasie ludzie. 

     Nie patrzyłam na zegarek, nie mierzyłam czasu, całkowicie poddałam się urokowi mazurskiej krainy i wyciągając co jakiś czas aparat fotograficzny z plecaka ukrytego w foliowej torbie robiłam zdjęcia.
    Dopłynęliśmy do miejsca gdzie Sapina wpływa do jeziora Stręgiel i tutaj musiałam włożyć dużo więcej siły, żeby pokonać ostatni odcinek spływu. Nie powiem myślałam, że na drugi dzień będą mnie bolały ręce, ale nic takiego mi się nie przydarzyło, czyli z moją kondycją nie było źle.
 

    Na brzegu czekał już na nas transport, później pyszny obiad na sześć osób u przyjaciół i leniwy wieczór...

    Węgorzewo, 7 czerwca 2015 roku