Étretat - niektóre zabytki miasteczka

     Z Rouen (tutaj) do Étretat jechaliśmy około półtorej godziny i oczywiście ze względu na jeszcze miejscami gęsto ścielącą się mgłę nie widzieliśmy zbyt wiele. Raz tylko, przy poprawiającej się w ciągu dnia widoczności, zatrzymaliśmy się na wprost bramy wjazdowej jakiejś posiadłości. Wysiadłam z auta, ażeby zrobić kilka zdjęć prezentującemu się imponująco budynkowi ze znamionami epoki renesansu, stojącemu pośrodku parku. Jakże wielkie było moje zdumienie, kiedy już od bramy wyczuwałam w powietrzu silny odór obory. Ech, przecież to Normandia! Pomyślałam. A zatem nie ma się co dziwić, bowiem region słynie z hodowli bydła.

   Do Étretat wjeżdżaliśmy drogą D940 zwaną Route d’ Étretat. I nie tak od razu popędziliśmy do centrum miasta i na klify, bowiem na początku drogi naszą uwagę zwróciły Chambres d'hôtes La Caloge, czyli możliwość noclegów ze śniadaniem u gospodarzy.
    Kiedy wchodziłam na podwórko, w drzwiach domu stanęła kobieta i przyjaznym głosem opowiedziała mi o atrakcjach tego miejsca. Okazało się, że przenocować można nie tylko w jednym budynku, ale także we wspaniale urządzonym apartamencie statku wbitego w zbocze góry albo w domku na drzewie. 

    Tuż za La Caloge natknęliśmy się na kolejną atrakcję, historyczny zabytek Étretat, Château des Aygues, z czasów Drugiego Cesarstwa, własność księcia Lubomirskiego, wielkiego szambelana cara Rosji, Mikołaja I i letnia rezydencja hiszpańskich królowych, Marii Krystyny Ferdynandy Burbon-Sycylijskiej i Izabeli II, które przebywały w nim cztery razy.

    W zamku znajdują się kosztowne pamiątki rodziny Burbonów i dynastii panujących w siedemnasto-, osiemnasto- i dziewiętnastowiecznej Europie, powiązanych z hiszpańskimi królowymi i księciem Lubomirskim, i chociaż posiadłość nie jest hotelem, to można w niej przenocować i ją zwiedzić, niestety tylko w lipcu, sierpniu i wrześniu, lub przez cały rok, po uprzednim umówieniu się, w grupach maksymalnie dwudziestopięcioosobowych. Wizyta w zamku, z przewodnikiem, trwa niecałą godzinę. Dla ciekawości podam, że noc dla dwóch osób, w komnacie królowej Marii Krystyny, z sześcioma oknami, z widokiem na morze i park, a także ze smakowitym śniadaniem, kosztuje dwieście dwanaście euro.
    Ponieważ brama wjazdowa była otwarta zerknęłam na zamek z bliska. Park o powierzchni jednego hektara, ze sztucznymi skałami, urządzony na różnych poziomach, to dzieło inżyniera Jeana-Charlesa Alphand i architekta Gabriela Davioud, słynnych dziewiętnastowiecznych projektantów, o których wspominałam między innymi w poście Park Buttes-Chaumont, czyli Paryż mniej znany.
    W parku znajduje się wiele gatunków drzew, takich jak buki, sosny, jawory, kasztany, orzechy, olchy, dęby, wiązy, lipy, jesiony, a także wiele źródełek, chłodnia, szklarnia, altana. Każda pora roku ma tutaj swój urok, wiosną kwitną kwiaty cebulowe, latem byliny i róże, jesienią hortensje, a zimą ogród zdobią ostrokrzewy. 

    W drodze do centrum miasta natknęliśmy się na kolejny zabytek historyczny, Kościół Notre-Dame d'Étretat, którego budowę datuje się na dwunasty i trzynasty wiek. Świątynia na planie krzyża łacińskiego, posiada wieżę-latarnię wzniesioną na czterech potężnych filarach, znajdujących się na skrzyżowaniu nawy głównej i prezbiterium z transeptem - konstrukcja charakterystyczna dla gotyku normandzkiego i angielskiego. Wieża posiada osiem lancetowatych okien.
    W nawie głównej wyróżniają się dwa poziomy - powszechna cecha stylu normandzkiego.
    Fasada, za wyjątkiem dziewiętnastowiecznego tympanonu, jak również sześć przęseł nawy prezentują styl romański. Pozostała część kościoła została ukończona później, w stylu gotyckim.
    Chór i nawy boczne pochodzą z dwunastego i początku trzynastego wieku, natomiast transept wzniesiono w połowie trzynastego stulecia.
    W osiemnastym wieku zniszczono lektorium, miejsce do czytania ewangelii i wygłaszania kazań. Do dziś zachowało się zaledwie kilka takich konstrukcji, bowiem w czasach nowożytnych, zgodnie z zaleceniami soboru trydenckiego, zostały one w większości rozebrane, a ich funkcje, jako miejsca wygłaszania kazań przejęły ambony.
    Lektoria widziałam w Katedrze świętej Cecylii w Albi i w Kościele Saint-Étienne-du-Mont w Paryżu. To drugie w którymś poście już prezentowałam, natomiast imponującej katedrze w Albi poświęcę odrębny wpis.
    W części cmentarza przyległego do kościoła znajdują się groby żołnierzy Wspólnoty Narodów (Commonwealth), poległych podczas pierwszej wojny. W okresie tym funkcjonował w Étretat szpital. 

 

      Étretat opuszczaliśmy w późnych godzinach wieczornych, po spacerze świątecznie ustrojonymi uliczkami miasteczka. W boulangeri kupiliśmy na kolację świeże chrupiące bagietki i pognaliśmy na nocleg do Honfleur.

   

   A w następnym poście będą już tylko same klify Étretat, cud natury!

  Étretat, 10 grudnia 2016 roku