Disneyland Paris, szafirowe gody, urodziny i COVID-19

    Minęło ponad pół roku od ostatniej mojej podróży zagranicznej. Do połowy lutego śledziłam wydarzenia na świecie i marzyłam o wypoczynku w słońcu, którego tej zimy było jak na lekarstwo. Pochmurne niebo, temperatury powyżej zera, nie poprawiały nastroju.
    26 grudnia 2019 wypadała nasza 45 rocznica ślubu - szafirowa. Wciąż miałam nadzieję, że i tym razem będzie to dla nas wielkie święto, bowiem co pięć lat, począwszy od dwudziestej rocznicy, uroczyście odnawialiśmy przyrzeczenia małżeńskie i organizowaliśmy przyjęcia dla rodziny i przyjaciół. Być może moja długa choroba w ostatnich latach ograniczyła moją kreatywność i nie miałam już sił ani pomysłu na większą towarzyską fetę. Chciałam świętować tylko w towarzystwie męża, najchętniej w egzotycznym nadmorskim kurorcie. Ale na święta Bożego Narodzenia zjechała do Białegostoku cała rodzina i celebrowała 96 urodziny mojego teścia Mieczysława. W związku z tym nasz wyjazd, ten właściwy, odłożyliśmy na później i nie manifestowaliśmy się z naszymi potrzebami.

    Intuicyjnie przeczuwając, że ze świętowania naszych szafirowych godów nic by wyjść nie mogło, wcześniej - w połowie października, zaproponowałam mężowi, akonto jubileuszu, wspólny wyjazd do Paryża. Francuski jesienny październik nie należał do najpiękniejszych, najczęściej siąpił deszcz a słońce pokazywało swoje oblicze niezmiernie rzadko. O tej podróży wspominałam już w kilku postach. Dzisiaj wrócę do niej i opowiem o tym jak znaleźliśmy się w Disneylandzie. 
     Otóż, od dawna nosiłam się z zamiarem pojechania do podparyskiej miejscowości Serris, gdzie znajduje się dizajnerska wioska La Vallée Village Paris, należąca do brytyjskiej spółki, założonej w 1992 roku, w tym samym, co disnejowski park.
    La Vallée Village Paris (patrz tutaj) i Disneyland Paris znajdują się blisko siebie. Na zakupy w dizajnerskich sklepach należy wysiąść na przedostatniej stacji Val d’Europe linii RER Marne-la-Vallée-Chessy / Parcs Disneyland.
My wysiedliśmy najpierw na końcowym przystanku, ażeby akonto zbliżającego się w grudniu jubileuszu - 45 rocznicy ślubu, powspominać chwile spędzone tutaj rodzinnie, z naszym synem, a także z przyjaciółmi i ich dziećmi. Po raz pierwszy przywieźliśmy syna do Disneyland Paris w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia, kiedy miał zaledwie cztery lata. Disneyland Park powstał w roku jego urodzenia. Walt Disney Studios wówczas nie istniało. Otwarto je dopiero dziesięć lat później oferując dzieciom uczestnictwo w wielu warsztatach na przykład rysowania postaci z filmów Walta Disneya. Do dziś przechowuję rysunki Wojtka wykonane pod czujnym okiem organizatora warsztatów. 

    Przy bramkach, prześwietlając nasz placek, ochroniarz zapytał, czy nie mamy wewnątrz szklanych butelek z napojami. Bez zastanowienia odpowiedziałam, że nie i przeszliśmy przez kontrolę. Zupełnie zapomniałam, że wcześniej, na proszoną kolację z okazji zaręczyn siostrzeńca męża, kupiliśmy dwie butelki czerwonego wina oraz dwie puszki piwa Leffe, które we Francji Ryszardowi smakuje najlepiej!

    Przypomniawszy sobie o zawartości plecaka znaleźliśmy dość spokojne miejsce bez tłumów - pod swój dach zapraszała nas pomalowana na różowo altana otoczona w większości różanecznikami i płynącym leniwie strumykiem. Pozwoliłam Ryszardowi, bez pośpiechu, delektować się jego ulubionym napojem i w międzyczasie pstrykając zdjęcia rozmyślałam o naszym związku, o naszych radościach i smutkach, o naszych sukcesach i porażkach, o naszym ogólnie ujmując szczęśliwym pożyciu małżeńskim i planach na przyszłość. 

    Leffe postawiło Ryszarda na nogi i mąż na nowo odzyskał energię do wspólnego wędrowania. Mnie nawet niewielkie dawki alkoholu bardziej usypiają niźli stawiają na nogi. Zrobiliśmy jeszcze kilka zdjęć w różowej altanie i ruszyliśmy dalej. Na zdjęciach widoczne są jaśniejsze plamy, dowód na to, że padało i kropel deszczu z obiektywu nie zawsze zdążyłam usunąć.

    Ryszard miał swojego Leffe’a a ja chciałam kupić sobie jakiś drobiazg w jednym z licznych sklepów znajdujących się na terenie parku. Wchodząc do ogromnych powierzchni handlowych przypominaliśmy sobie zakupy z synem, które były prawdziwą frajdą dla naszej trójki. Bajecznie kolorowi bohaterowie animowanych filmów Walta Disneya dostarczały nie lada emocji nie tylko dziecku, ale i nam. Lubiliśmy buszować i przebierać w towarach oferowanych przez zaczarowany świat stworzony przez jednego z największych twórców przemysłu rozrywkowego w historii, legendę animacji i filmu.

     Dotykaliśmy, przymierzaliśmy bawiąc się przy tym doskonale. Nie miałam jednak zamiaru kupować nieprzydatnej mi rzeczy i w końcu wypatrzyłam chustę, bez specjalnych disneyowskich motywów. Chusty, szaliki, apaszki, gromadzę bez końca, zalegają szuflady i półki w moich szafach.

    Rozpogodziło się, kiedy w doskonałych nastrojach, wspominając minione czasy opuszczaliśmy park rozrywki Walta Disneya.

    Jeszcze do końca lutego myślałam o wyjeździe w ciepłe kraje śledząc sytuację na świecie i rosnącą ilość zachorowań na chorobę COVID-19. Tym razem wypoczynek łączyłby już dwie okazję, zaległą rocznicę i moje urodziny przypadające na 4 marca. Rzeczywistość okazała się jednak brutalna dla wszystkich, bowiem dzień po dniu epidemia koronawirusa rozszerzała się i wkrótce kolejne rządy zaczęły wprowadzać liczne ograniczenia zapobiegające rozprzestrzenianiu się epidemii. Wszyscy musieliśmy się zastosować do konkretnych zaleceń.
 
    Musiałam zapomnieć o jakichkolwiek wycieczkach i od 4 marca wychodzę jedynie do ogrodu, który przenosi mnie w zupełnie inną czasoprzestrzeń. Tutaj z dala od smutnej rzeczywistości i ograniczonej wolności wspólnie z Ryszardem tworzę przestrzeń wolną od zarazy.