Niedziela, 26 lutego, godzina szósta rano.
Wstaję, odsłaniam okno i z
niedowierzaniem patrzę na świat. Znowu jest biało, znowu śnieg przykrył dachy, pola,
łąki, las i wciąż kręci śnieżne zaspy, no może nie z tak wielką siłą, jak w
styczniu, czy w dwóch pierwszych dekadach lutego, ale jednak, kręci! A nie
dalej jak wczoraj schowałam stojące pod ścianą domu łopaty do odśnieżania
podwórka, bo wiatr je przewracał i od kilku dni nie były mi już
potrzebne. W każdym bądź razie świat znowu stał się piękny, bielutki,
czyściutki.
A ponieważ zanosi się na pochmurny
dzień i wciąż sypie, to zapewne z dłuższego spaceru zrezygnuję i przypomnę moje
wczorajsze
wędrowanie.
A jak wędrowanie, to na Pólko! Nie byłam
tam od prawie dwóch tygodni, ze względu na chwilowe osłabienie. Wychodząc z
domu, na wszelki wypadek spadku niewydolności organizmu, włożyłam do kieszeni pożywny
owoc bananowca i ruszyłam w drogę w towarzystwie Mahonia.
Przy stawach hulała wichura i mimo
solidnego nakrycia mojej łysinki, czułam zimno na głowie. Naciągnęłam kaptur i
idąc w stronę Pięciu Dębów pstryknęłam dwa zdjęcia. Kiedyś pokażę ogromny
kontrast w architekturze pomiędzy oba zespołami budynków, hotelu i szpitala
uzdrowiskowego. Jeden utrzymany jest w stylu jak najbardziej pasującym do tego
miejsca, drugi, budujący się, przypomina mi epokę PRL-u.
- To dwa różne światy, po dwóch
stronach ulicy Rymarka - powiedziała mi któregoś razu Bogusia, przyjaciółka, mieszkająca
w Pięciu Dębach.
I to prawda, dwa różne światy, dwie
budowle, jedna wspaniale wpisująca się w krajobraz, druga psująca jego odbiór.
- Pólko?!
- Ktoś by
pomyślał, wciąż to Pólko i Pólko!
No właśnie, o tej najpiękniejszej, ośmielę się powiedzieć, mojej krainie,
mogłabym pisać bez końca.
Znam ją od przedszkola, a na nowo
odkryłam ją jakieś dwadzieścia cztery lata temu i od tamtej pory jest moim
największym skarbem na ziemi.
- Zabrzmiało patetycznie?
Otóż wczoraj, moja kraina wyglądała
wprost oszałamiająco. Zatraciłam się w niej tak, iż nie czułam najmniejszego
zmęczenia, żadnego bólu, spadku sił, jedynie przypływ ogromnej energii płynącej
z przyrody. Chłonęłam ją całą sobą.
No i niby to samo miejsce, a każdego
dnia inne, za przyczyną zmieniających się pór roku. Idzie wiosna! Wyższe
temperatury roztopiły śnieg i wezbrały wody rzeki Supraśl. Dolina zmieniła się,
zalało łąki, podtopiło ścieżki, woda wdarła się na obrzeża lasu.
Kiedy wychodziłam z domu niebo przykryte
było kłębiastymi chmurami.
Na Pólku zaczęło się przejaśniać, wyjrzało słońce i
swoimi promieniami dotykało ziemi, wydobywając z niej najpiękniejsze barwy.Przypomniały mi się słowa z prywatnej korespondencji, pewnej fantastycznej kobiety, która wspierając mnie w chorobie, przesyła od czasu do czasu, wybrane cytaty z ewangelii, psalmów, biblii.
Błogosławiony, kto zaufał Panu! On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, liście jego nie więdną, a wszystko, co czyni, jest udane.
Słabła mi bateria w telefonie, kiedy
dochodziłam do miejsca, w którym nasz supraski karateka, Grzegorz
Żendzian, ćwiczył przed egzaminem na kolejny
stopień
mistrzowski dan. W poście Zimowy Supraśl - w bajkowym lesie bajkowa kolejka, wspominałam, że rzadko kiedy spotykam kogoś na
moich ulubionych, leśnych trasach, a jeżeli już, to najczęściej widuję Grzegorza,
poprawiającego swoją sprawność fizyczną, tak bardzo potrzebną mu do trenowania młodych
karateków z supraskiej
sekcji Bushido, którzy nie bagatela, zdobywają już pierwsze medale
w turniejach i zawodach karate.
Swój trening, na kolejny czwarty stopień
mistrzowski dan, Grzegorz nagrywał kamerą, ustawioną za uschniętą gałęzią sosny.
Nagranie takie, w celach samooceny, pomoże mu zapewne przeanalizować swoje umiejętności
i wprowadzić ewentualne korekty. Swoją drogą, życzę mu sukcesu na egzaminie. Dowiedziałam się także, że
najważniejszym związkiem karate jest Polski Związek Karate i ten, kto chce jechać na olimpiadę musi
trenować według jego zasad.
A w sieci, co nie dotyczy PZK, znalazłam informację, że aktualnie w Polsce jest
piętnastu instruktorów posiadających najwyższe stopnie mistrzowskie w karate
tradycyjnym - od 5 Dan wzwyż. Są to bardzo wysoko wykwalifikowani trenerzy. Żeby osiągnąć taki stopień,
trzeba wykazać się nie tylko wyjątkowym poziomem technicznym, ale też prawdziwym zrozumieniem istoty karate tradycyjnego.
W końcu padła mi bateria telefonu, a
zatem ze spotkania z Mistrzem mam zaledwie kilka zdjęć.
Zdołałam też sfotografować nasze
sierściuchy. Chi, chi, chi i tu kolejna ciekawa historia, w dużym skrócie.
Otóż, 29 stycznia 2015 roku, mniej więcej o godzinie dziesiątej trzydzieści, mój
pies po raz pierwszy i ostatni, o ile mi wiadomo, doświadczył przyjemności
seksualnej z suczką mojego znajomego karateki.
Tamtego mroźnego dnia, szłam sobie
jak zawsze jedną ze ścieżek, a mój pies węszył tyły. Na wysokości Trampa
obejrzałam się za siebie i ze zdumieniem stwierdziłam, że mój pies zniknął.
Wołałam, gwizdałam, około kwadransa i nic. Wreszcie postanowiłam wracać i
zbadać ślady na śniegu. Idąc, wciąż nawoływałam czworonoga. No i w miejscu, w
którym wczoraj trenował Grzegorz, zamiast psa, spotkałam właśnie Grzegorza.
Tłumaczył mi, że nie ma co tak się „wydzierać, krzyczeć, denerwować”, bo jego
suczka zniknęła także i jak się domyśla, nasze psy szybko nie wrócą.
Staliśmy na mrozie i zastanawialiśmy
się co począć, czy wracać bez psów, czy też jeszcze poczekać. Czekaliśmy
wydawać by się mogło bez końca i kiedy zimno poczęło przenikać przez ubrania postanowiliśmy
wracać.
Po kilkudziesięciu zaledwie metrach natknęliśmy się na parę
uciekinierów. Stała w miłosnym uścisku, szczepiona, nie wiedząc co począć
dalej. Ech i znowu czekanie i znowu decyzja powrotu bez psów. I kiedy już tak
się oddalaliśmy nasze czarne pociechy wreszcie uwolniły się od siebie.
Wybraliśmy dwie różne drogi powrotne do domu.
Jakiś czas później dowiedziałam się,
że Mahoń został ojcem trójki pięknych szczeniąt, oddanych do adopcji w dobre
ręce.
Tym razem matka jego dzieci, nie była
mu zbyt przyjazna. Na próbę chociażby samego obwąchiwania szczerzyła zęby i
oddala się.
