Zamienił stryjek rowerek na kijek i ja też

Piątek, 27 stycznia 2012 roku

     Zamienił stryjek rowerek na kijek i ja też…tylko na dwa...
    Za oknem mróz, termometr pokazuje minus 10 stopni Celsjusza, a słońce przedziera się przez mleczne niebo i zachęca do wyjścia z domu.
    Ubieram się ciepło, ale nie aż tak żeby turlać się jak bałwanek po śniegu, tylko sportowo, wygodnie. Mam zamiar dość szybkim krokiem pokonać trasę leśną liczącą około 7 kilometrów w obie strony. Rowerem przejechałabym co najmniej drugie tyle, ale dzisiaj się nie da, nie wyposażyłam swojej dwukółki w opony zimowe, chociaż zdarzało mi się już jeździć w specyficznych warunkach, po zlodowaciałej nawierzchni…

    Dzisiaj postanawiam wziąć ze sobą moje kijki narciarskie i użyć ich w mojej wyprawie. Wreszcie do czegoś się przydadzą, bo od lat leżą na szafie w piwnicy nieużywane, jako że wyjeżdżając w góry na narty kijków nie zabieram. Lubię mieć ręce swobodne. Mój kolega, który nawiasem mówiąc zaszczepił we mnie skutecznie miłość do nart jakieś jedenaście lat temu, zarzuca mi nie profesjonalne podejście do tego pięknego sportu zimowego, twierdząc, że narciarz lepiej wygląda w kompletnym klasycznym wyposażeniu i klasycznie powinien jeździć. A ja mam swój własny styl, którego zwolennikiem jest także mój syn. On również lubi mieć ręce wolne…

    Zabieram aparat fotograficzny i w drogę. Jakieś dwieście metrów od domu,
na łąkach, rozpościerają się stawy hodowlane, tutaj wiatr daje o sobie znać i mrozi policzki, a na szaliku zamotanym wokół szyi pojawia się szron. Zatrzymuję się na skraju lasu i robię zdjęcia koło „Pięciu dębów”, pensjonatu częściowo jeszcze w budowie, częściowo oddanego do użytku. Zerkam hen w stronę drogi do Krynek i chwilę obserwuję majaczące w oddali budowle klasztorne. Stąd też dobrze widać komin, na który co i rusz wspinał się stary ogniomistrz, ojciec komendanta Posterunku Policji w Królowym Moście. Wszyscy pamiętamy tę scenę z filmu Jacka Bromskiego „U Pana Boga w ogródku” kiedy to przy pomocy strażaków i pięknego biustu bufetowej Struzikowej można było starego ogniomistrza z komina ściągnąć.

"Pięć dębów" - jeden z budynków pensjonatu na skraju lasu

Widok na miasteczko od strony lasu

Słynny komin i zespół budynków klasztornych

Zamieniłam rower na kijki - nie ma żadnych ludzkich śladów

Słońce przedziera się przez pnie drzew

Rozdroże. Prosto i w prawo - na Pólko, w lewo - do szosy

W dole rzeka, ja stoję na górce

Idę stromą ścieżką tuż przy brzegu

Leśny strumień kończy swój bieg

Śnieg udeptany przez zwierzęta

A rzeka śpiewa swoją zimową pieśń

    Wchodzę do lasu. Tutaj jest zdecydowanie cieplej i nie ma wiatru. Zastanawiam się jak radzą sobie zwierzęta i czy uda mi się je podejrzeć. Na tej drodze nie raz widziałam dziki i sarny. Ale nic podobnego się nie zdarza. Na śniegu mogę jedynie obserwować ich ślady. W lesie jestem sama, odcisków obuwia nigdzie nie zauważam. Dochodzę do Pólka. Rzeka śpiewa zimową pieśń i niesie śniegowe plastry. Słyszę głośne pluśnięcie, pewnie wystraszony bóbr zanurkował. Idę w stronę leśnego strumyka, który pokrył się już cieniutką warstewką lodu i cichutko szemrze kończąc bieg w rzece. Śladów zwierząt jest mnóstwo, mam wrażenie, że długo tutaj przebywały drepcząc w miejscu.
Rozglądam się jeszcze chwilę i postanawiam wracać. W drodze powrotnej tylko raz wyjmuję aparat fotograficzny, skupiam się na marszu. Wierzcie mi, od dzisiaj będę zabierać moje kije narciarskie. Wspaniała sprawa, warto spróbować! Czułam jak pracowały moje mięśnie nie tylko rąk i nóg, ale także biodrowo-lędźwiowe, biodrowo-żebrowe, mięśnie brzucha, mięśnie dźwigacza łopatek…
    Po powrocie do domu zerkam na termometr. Temperatura spadła o kolejne dwa stopnie.
Idzie siarczysty mróz od wschodu…