Rueil-Malmaison - zamek Malmaison, Józefina i Napoleon Bonaparte

    Ciekawość, głównie ciekawość jest chyba największym moim motorem napędowym w dążeniu do poznawania świata, badaniu go po swojemu, poszukiwaniu, odkrywaniu, uczeniu się aż wreszcie zapisywaniu tego co wydaje się dla mnie ważne.
    I nie smuci mnie fakt, że nie jestem pionierem, że już ktoś przede mną coś zapisał, czymś się pochwalił, podzielił wrażeniami...
     Liczą się moje własne doznania.  Czytać o czymś, oglądać obrazki, marzyć w wygodnym fotelu o podróżach to zupełnie co innego niż na własnej skórze doświadczać nieznanej lub znanej jedynie z książek nowej rzeczywistości...

    Dzisiaj, w większości na fotografiach, pokażę jeden z ciekawszych zamków francuskich a mianowicie Château de Malmaison.
    - Dlaczego w większości na fotografiach ?
    - Odpowiedź jest bardzo prosta - bohaterowie owych obrazów są nam dobrze znani z historii i dużo o nich wiemy nie tylko z książek ale i ze szklanych ekranów... Chodzi bowiem o Józefinę i Napoleona Bonaparte, mieszkańców owego pałacu, obecnie narodowego muzeum napoleońskiego z rzadko spotykaną jednolitą kolekcją mebli i dekoracji z epoki...

    Do Rueil-Malmaison przyjechaliśmy po czternastej. I tu podobnie jak w Maisons Laffitte mieliśmy spory kawałek drogi do przebycia pieszo. Oboje odczuwaliśmy już zmęczenie w nogach po zwiedzaniu Maisons Laffitte i Poissy ale nie grymasiliśmy tylko dzielnie brnęliśmy po parkowych ścieżkach w poszukiwaniu najciekawszych egzemplarzy roślin. Ryszard jak zawsze wyszukiwał te okazy, które rodzą jadalne owoce, nie przeszedł obojętnie obok leszczynowych zarośli i innych owocujących drzew i krzewów.
    Mnie najbardziej zachwycił ogromny cedr libański - Le Cèdre de Marengo - posadzony przez Józefinę i Napoleona w tysiąc osiemsetnym roku na pamiątkę zwycięskiej bitwy pod Marengo.
    - Ech... ! Długo czekaliśmy na moment, żeby chociaż przez chwilę posiedzieć tam na kamiennej ławce tylko we dwoje i zrobić sobie nawzajem kilka zdjęć. Drzewo cieszyło się ogromnym zainteresowaniem zwiedzających... i nic dziwnego bo takie cuda natury to rzadkość, chociaż w Paryżu są miejsca gdzie rosną równie okazałe cedry libańskie i które niebawem także pokażę...

 

    Ale jeszcze zanim weszliśmy do Parku Malmaison - obecnie w rękach prywatnych - wpadliśmy do Pawilonu Osirisa, nad wejściem którego widnieje napis, że ten właśnie obiekt poświęcony jest pamięci donatora Daniela Osirisa, który w tysiąc osiemset siedemdziesiątym siódmym roku odkupił od państwa zamek wraz z sześcioma hektarami terenu i mocno zdewastowany po wojnie francusko-pruskiej odnowił, przywracając mu dawny splendor, a następnie, trzy lata przed swoją śmiercią, podarował zamek państwu wraz ze swoją prywatną napoleońską kolekcją dzieł sztuki.
 

                        Sam zamek, a właściwie pałac, jest imponujący

                               Zapraszam na spacer po wnętrzach
                            Sala Bilardowa Przedpokój i Złoty Salon 

                                                   Salon Muzyczny
 

                                        Sala Obrad i Biblioteka 

                Salon cesarza Napoleona I i Sypialnia cesarza Napoleona I
                                  Sala z fryzem - gabinet Napoleona I 

                                     Pokoje cesarzowej Józefiny
 

                                                        Inne

    Chi, chi, chi..., na niewielkim placu przed zamkowym ogrodzeniem czekała na nas kolejka turystyczna. Opuszczając teren posiadłości jeszcze nic o tym nie wiedzieliśmy, że nią pojedziemy. To było nasze wybawienie! Padaliśmy ze zmęczenia a na samą myśl, że do dworca SNCF mamy kawał drogi na piechotę robiło nam się niedobrze. I kiedy tak rozpaczaliśmy w duchu, przed nami stanął starszy mężczyzna i z uśmiechem na ustach powiedział:
    - Allez, allez, montez! On part tout de suite!
    - Anioł stróż! - Pomyślałam i zapytałam czy jedzie w kierunku stacji kolejowej.
    - Zawiozę was tam, ale najpierw odwiedzimy park ze wspaniałym pomnikiem cesarzowej Józefiny i château de Bois-Préau gdzie znajduje się druga część muzeum napoleońskiego (obecnie w renowacji), potem zaś zatrzymamy się na Place du 11 Novembre 1918 przy budynkach dawnego i obecnego merostwa no i wreszcie podwiozę was w okolice dworca SNCF - zapewniał starszy pan, który na język z pewnością nie cierpiał, a i kurtuazyjny także był...
    Jak się okazało wagoniki pociągu były wypełnione po brzegi. Znalazło się tylko jedno miejsce siedzące, które zajął Ryszard, a ja poproszona zostałam do wnętrza małej lokomotywy. To było iście dziecinne, bardzo przyjemne przeżycie, terkocząca lokomotywa z błyskającym światłem na kominie, ja pociągająca za sznurek dzwonka no i przesympatyczny kierowca gaduła, który sam nieźle się bawił wożąc turystów po Rueil-Malmaison.
    Kościół parafialny pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła, w którym została pochowana pierwsza cesarzowa Francuzów, Józefina, widziałam tylko przez okno lokomotywy. Zajrzę tam następnym razem, bowiem zarówno zewnętrze jak wnętrze świątyni godne jest uwagi...
    Jeszcze przez moment machaliśmy do siebie rękami w geście pożegnania, po czym powlekliśmy się na stację metra...

   Na proszoną kolację dotarliśmy kwadrans po osiemnastej. Na dużym tarasie wychodzącym na ogromne szpitalne centrum Hôpital Henri-Mondor w Créteil nie siedzieliśmy zbyt długo. Rozpadało się i kolację dokończyliśmy w salonie przy miłej pogawędce z innymi zaproszonymi gośćmi...  

  
                      Rueil-Malmaison, niedziela, 3 sierpnia 2014 roku