Muzeum Sztuk Pięknych Petit Palais w Paryżu - obcowanie ze sztuką w czasach pandemii

    Każdy turysta spacerując Polami Elizejskimi (avenue des Champs-Élysées) od Łuku Triumfalnego (Arc de Triomphe) w stronę Placu Zgody (place de la Concorde) bez wątpienia zatrzyma się przy avenue Winstona Churchilla i przynajmniej rzuci okiem na zabytki znajdujące się po obu stronach alei jak i na jej końcu: Petit Palais, Grand Palais i Most Aleksandra III. Turyści mający więcej czasu zostaną tu na dłużej i podziwiać będą te trzy wspaniałe budowle zbudowane ponad 120 lat temu na 22 wystawę światową, piątą w Paryżu, zwaną Exposition Universelle de Paris 1900.

    Most Aleksandra III, Grand Palais i Petit Palais budowano na zlecenie rządu francuskiego jako obiekty mające służyć Paryżowi także po wystawie. Wszystkie trzy założenia wykonane zostały w tej samej konwencji stylowej, z użyciem tych samych elementów architektonicznych: monumentalne cokoły, kompozytowe głowice kolumn, silnie profilowane gzymsy, balustrady, ozdobne kamienne wazy, rzeźby personifikujące chwałę Francji na przestrzeni historii lub będące apoteozą wszelkich nauk i osiągnięć ówczesnej techniki. 
    Grand Palais, Petit Palais i most Aleksandra III powstały jako budowle użyteczności publicznej. Niewątpliwym unaocznieniem ich pomnikowego charakteru było zastosowanie form klasycyzujących, najoczywiściej demonstrujących potęgę państwa, jego porządek społeczny i autorytet władzy. Monumentalność, przepych w stosowaniu dekoracji najodpowiedniej służyły celom propagandowym, reprezentacyjnym bądź prestiżowym nowoczesnego kraju wkraczającego w XX wiek.
(źródło: Eleonora Jedlińska - Powszechna Wystawa Światowa w Paryżu w 1900 roku).

    Jeżeli chodzi o mnie, czasu zawsze miałam dużo, żeby dokładniej zbadać tę okolicę. Dzisiaj zapraszam do Muzeum Sztuk Pięknych Miasta Paryża (musée des Beaux-Arts de la ville de Paris) do Petit Palais. Dwa pozostałe miejsca opisywałam już na blogu.
    Petit Palais usytuowany naprzeciw Grand Palais został założony na planie trapezu z wewnętrznym ogrodem. Główne fasady obu pałaców tworzą jednolitą, wspólną przestrzeń zamkniętą od strony wschodniej i zachodniej kolumnadą obiegającą budowle zaś od strony południowej i północnej otwarte są na Most Aleksandra III i na Pola Elizejskie.
    Zdjęcia do dzisiejszego posta robiłam w grudniu, zarówno w dzień jak i wieczorem, w świątecznym bożonarodzeniowym klimacie.
    Najpierw fotki z wieczorowej pory, kiedy to specjalnie przyjechałam na Pola Elizejskie na moment przybycia świętego Mikołaja w reniferowym zaprzęgu (tutaj).

      W Grand Palais prezentowane były wówczas prace Élisabeth Louise Vigée Le Brun (1755-1842), najsłynniejszej osiemnastowiecznej francuskiej malarki, portrecistki między innymi królowej Marii-Antoniny.

      Do Muzeum Sztuk Pięknych Miasta Paryża w Petit Palais wybrałam się w dzień powszedni, we wtorek, o dość wczesnej porze z zamiarem spędzenia w nim całego dnia i zrobienia jak największej ilości zdjęć.
    Wejście główne oficjalnej przedniej strony pałacu (150 metrów długości) jest najbardziej okazałe. Wielki monumentalny portal centralny prowadzi do westybulu założonego na planie elipsy, zwieńczonego neobarokową kopułą.

     Lubiłam podróżować z synem, bo z nim nie byłam tak skrępowana konwenansami jak z mężem, chociaż nie zawsze z naszego comportement można było brać przykład (zdjęcia poniżej).

    Z przestronnego przedsionka można pójść na prawo do Galerii Południowej, na lewo do Galerii Północnej, albo prosto do przypominającego wirydarz, wewnętrznego, półkolistego ogrodu, otoczonego krużgankiem. W głębi ogrodu znajduje się kawiarnio-restauracja Le Jardin du Petit Palais, ze stolikami na antresoli, na parterze i na tarasie pod arkadami z widokiem na ogród.

    Wejście do ogrodu było zamknięte, a zatem kilka zdjęć zrobiłam przez ogromne przeszklone drzwi.

 

    Do 2001 roku ekspozycje ulokowane były na pierwszym piętrze, parter przeznaczony był na biura i rezerwy. Po renowacji budynku, oddanego ponownie do użytku w grudniu 2005, na parterze utworzono dodatkowe przestrzenie wystawiennicze, zaś rezerwy przeniesiono do piwnic. Po lewej stronie od wejścia głównego znajdują się wystawy stałe, po prawej tymczasowe.
    Kolekcja muzeum podzielona jest na działy obejmujące:
* świat antyczny - cywilizacja starożytnej Grecji i Rzymu,
* ikony - chrześcijański Orient,
* średniowiecze i wczesny renesans - Holandia, Niemcy, Francja,
   Włochy,
* renesans - Francja i Europa Północna z jednej strony, Włochy i świat
  islamu z drugiej,
* siedemnastowieczne malarstwo pochodzące niemal w całości z zapisu
  dokonanego przez Auguste'a Dutuita (1812-1902) na rzecz miasta
  Paryża,
* osiemnastowieczne dzieła sztuki - obrazy, meble, gobeliny, porcelana,
  zegary, srebra i przedmioty emaliowane,
* dzieła sztuki od Restauracji po III Republikę Francuską (XIX wiek)
* Paryż 1900
* historia kolekcji począwszy od 1900 roku do dziś

   Oczywistym jest, że zaprezentuję tutaj tylko niewielką część zbiorów jednego z kilkunastu muzeów zarządzanych przez miasto, które możemy zwiedzać nieodpłatnie, no chyba że mamy także zamiar rzucić okiem na wystawy tymczasowe, na które musimy wykupić bilet, często dość drogi.

    Z jednego poziomu na drugi prowadzą wspaniale zaprojektowane przez Charlesa Girault (1851-1932) klatki schodowe. Po wystawie w 1900 roku ślusarstwo artystyczne pałacowego muzeum uznano za wyjątkowo eleganckie i wykonane po mistrzowsku. Girault nie zrezygnował z efektu oświetlenia wnętrz światłem dnia, padającym też z góry przez szklany dach.

     W tak dobrze zaprojektowanych jasnych przestrzeniach, z rozproszonym światłem, kontemplacyjne obcowanie ze sztuką i przemieszczanie się między jednym a drugim obiektem sprawia ogromną przyjemność. Jedynie robienie zdjęć, umieszczonym w szklanych klatkach dziełach, jest nieco kłopotliwe, ponieważ w szybach odbijają się inne obrazy.
    Zdjęcia starałam się opisać, a zatem pominę dodatkowe treści między nimi.

    Wiele dzieł, w szczególności rzeźb, których modele czy też kopie znajdujące się w muzeum, widziałam w ogrodach, parkach, na skwerach, nie tylko w Paryżu, ale także w innych miastach we Francji. Ograniczę się jedynie do pokazania fontanny Delacroix w Ogrodzie Luksemburskim, o którym wspominałam na blogu i po raz nie wiedzieć, który zebrałam materiał do kolejnych prezentacji tego miejsca - mam nadzieję zrobić to w najbliższym czasie - tyle tam wspaniałości!

   Niektóre miejskie muzea również prezentowałam na blogu. W okresie pandemii być może uda mi się pokazać jeszcze wiele innych paryskich muzeów.