Cypr - Grobowce Królewskie

cd

     Środa na Cyprze była tylko i wyłącznie moja.
     Po śniadaniu zarzuciłam na ramiona mój niezawodny, niewielkich rozmiarów plecaczek, do którego tylko na moment wyjścia z hotelu i przejazd do Harbour (portu) włożyłam aparat fotograficzny. Poza aparatem niczego, co by zajmowało w nim miejsce nie było. Potrafię tak się zorganizować, że z łatwoscią włożę do niego moje ubranie, kiedy słońce mocno przygrzewa. W ten sposób ręce mam zawsze wolne i ze swobodą oddaję się mojej pasji rejestrowania tego co na mojej drodze najciekawsze.
 

     Najpierw postanowiłam pojechać do drugiego Parku Archeologicznego na wysokości tym razem Górnego Pafos. O Parku Archeologicznym w Dolnym Kato Pafos pisałam wcześniej, w postach Niedziela w Pafos na Cyprze i  Wesele na Cyprze…
     Za trzy euro kupiłam day ticket, jeden bilet autobusowy na cały dzień i ruszyłam w drogę, wierząc, że deszcz nie będzie padał. W Harbour przesiadłam się do autobusu linii 615, którego końcowy przystanek był znacznie dalej, bo aż w Coral Bay w Koralowej Zatoce
 

     Ja wysiadłam dużo wcześniej. Przy kasie parku byłam jedyną osobą. Za 1,70 euro kupiłam bilet wstępu i weszłam w przestrzeń Grobowców Królewskich. 

     Na temat tego archeologicznego stanowiska nie znalazłam wielu informacji. Nazwa Grobowce Królewskie nie ma ponoć nic wspólnego z królami. Chowano tam prawdopodobnie wysokich urzędników, arystokratów i innych dostojników.

     Przypuszcza się, że około stu grobowców wykutych w miękkim piaskowcu powstało między czwartym wiekiem przed naszą erą, a trzecim wiekiem naszej ery. Bardziej systematyczne badania tego terenu zaczęto prowadzić dopiero w latach siedemdziesiątych dwudziestego stulecia…
 

     Tak naprawdę nie bardzo mnie obchodziło, kto i kiedy został tam na wieczny spoczynek przeniesiony, interesowało mnie miejsce i same grobowce. Lokalizacja podziemnego cmentarza wydała mi się iście królewska - łagodnie schodzące do morza wzniesienie i oszołamiający widok na samo morze.
 

     - Gdzież są te groby? - Pomyślałam w pierwszej chwili, widząc przed nosem jedyną skałę z wykutym wejściem.

     Przede mną rozciągał się krajobraz bardziej księżycowy niż cmentarny i tylko jakiś luksusowy hotel ze swoją własną ścieżka wzdłuż brzegu morza, odgrodzoną drucianą siatką po lewej stronie i zarys Górnego Pafos po prawej, świadczyły o istnieniu cywilizacji.
      Nad moją głową, zmagały się dwa wiatry, jeden gnał ciepłe powietrze od morza, drugi straszył ciężkimi deszczowymi chmurami od lądu.  To zdejmowałam, to wkładałam na siebie cieniutką bawełnianą kurteczkę z kapturem. Nie spiesząc, poddałam się żywiołowi i mojej niezawodnej intuicji. Poszłam w lewo w kierunku hotelu. Zaciekawiły mnie niewielkie wzniesienia porośnięte zwartymi kulistymi kępami. Ścieżki nie było, stąpałam więc ostrożnie pośród złocących się traw, ziół i kwiatów i wszędobylskich kłujących roślin.
      - Są! Znalazłam je!
      Małe komory grobowe widniały pod powierzchnią. Prowadziło do nich kilka stopni schodów zaledwie.
      Wędrowałam dalej odnajdując następne nisze wykute w skałach. Wszystkie jak do tej pory były widoczne jedynie w miejscu ich lokalizacji.
      - Ech!  - Środowa przygoda zaczynała się ciekawie!
      Obserwowałam morze, które pod wpływem zmieniającego się światła mamiło oczy przeróżnymi odcieniami niebieskości. Mimo targających mną wiatrów czułam się doskonale. Nie było mi ani zimno, ani ciepło, było mi tak dobrze, że unosząc raz jedną raz drugą stopę czułam, że płynę w powietrzu, muskając zaledwie ziemi. Obcowanie z przyrodą! Kto tego nie zaznał ubogi jest!
 

     Odnajdywałam następne kamienne grobowce, które z jednej strony były mało widoczne, z drugiej zaś, zapewne odsłonięte przez archeologów, prezentowały swoje wnętrze. W dole, między ścianami z różnej wielkości otworami, panowała cisza. Zapewne ją zakłóciłam, bo nagle z ciemnych czeluści wyfrunęły gołębie, które towarzyszyły mi już do końca mojej wędrówki po parku. Przestraszyłam się niespodziewanym odgłosem furkoczacych skrzydeł. Miałam wrażenie jakby gromadka dusz sfrunęła na mnie, po czym rozsiadła się w pobliżu i obserwowała intruza. Jeden ciekawie mi się przyglądał, a kiedy zagadałam do niego z zainteresowaniem nastawiał ucha...

     Szłam główną ścieżką, kiedy od strony morza nadeszła młoda kobieta, Angielka, jedyna istota ludzka, do tej pory napotkana. Zatrzymałam się, poprosiłam o zrobienie mi zdjęcia i odwzajemniłam tym samym.

     Grobowce Królewskie po przeciwnej stronie ścieżki były coraz bardziej okazałe, rozległe. Zastanawiałam się, co też jeszcze ziemia tam kryła. Obok nich stały słupki z numerami, a więc były ponumerowane. Nie będę ich opisywać. Proponuję obejrzeć zdjęcia, które wyświetlane na cały ekran są naprawdę godne uwagi.
 

     Zbliżałam się do końca mojej wędrówki. Szłam w kierunku ogrodzenia i dość szerokiego pasa zieleni oddzielającego miasto umarłych od miasta żywych. Zatrzymałam się przy ostatnim wypiętrzeniu skalnym, a właściwie odkrywce. W całym parku nie było jakichkolwiek ograniczeń, wspięłam się więc na szczyt grobowca i jeszcze przez kilkanaście minut obserwowałam tę niesamowicie piękną przestrzeń. 

     Do morza, główną ścieżką dochodzili właśnie turyści z Japonii. Byli z przewodnikiem, który stojąc po środku grupy wymachiwał wyciągniętą ręką w różnych kierunkach. Ich wizyta trwała krótko, nie rozpierzchli się gnani ciekawością…, a ja robiłam moje ostatnie zdjęcia..., czerwone maki, obficie o tej porze roku kwitnące na niebiesko zatrwiany i żółte rumianki…
 

     - Ech! 

     - Kto by nie chciał, żeby jego ziemskie wędrowanie zakończyło się w takim właśnie miejscu, albo tam gdzie pochowano Makariosa, ale o tym innym razem?!

     Ponieważ dzień dopiero się rozpoczął, a ja zrobiłam już tyle zdjęć, więc ciag dalszy mojej cudownej środy w Koralowej Zatoce i nie tylko, opowiem w następnym poście. 

     A teraz Grobowce Królewskie w fotografii bez komentarza…

Środowy ranek w Górnym Pafos na Cyprze, 10 kwietnia 2013 roku

Dalszy ciąg dnia już niedługo…