Węgorzewo - wycieczka rowerowa

     Na Mazurach, w Węgorzewie, między czwartym a ósmym czerwca, czyli czwartkowym Świętem Bożego Ciała a poniedziałkiem, spędziłam cztery wspaniałe dni. Pojechałam tam na zaproszenie moich przyjaciół Grażyny i Bogdana, w towarzystwie Janiny, mamy Grażyny.
    Długi weekend zapowiadał się słonecznie i ciepło, a więc w planach były wycieczki piesze, rowerowe, kajaki, a także biesiadowanie w przyjemnie urządzonym ogrodzie.  
    W piątek przed obiadem wybrałyśmy się na spacer z Milką, leciwą, schorowaną labradorką. Wycieczka była raczej krótka, jako że Milce, tak jak staremu człowiekowi, nogi często odmawiają posłuszeństwa. Jednak na widok wody nie tylko w psie odzywają się młodzieńcze instynkty, wracają siły i nie może być innej opcji jak tylko zanurzyć się w jeziorze Święcajty i popływać...

    Po obfitym posiłku nie pozostało nam nic innego jak tylko zrobić sobie rowerowy objazd Węgorzewa...,
    najpierw znakomicie przygotowana do wypoczynku plaża miejska nad jeziorem Mamry, kilka zdjęć na wypływającą z niego Węgorapę, która meandruje malowniczo przez północno-wschodnią Polskę i kończy bieg w obwodzie kaliningradzkim - dopłynięcie statków i jachtów do portu w centrum miasta umożliwia ponad dziewięciuset metrowej długości kanał, który wypływa z krętej Węgorapy i do niej wpływa,
    później ścieżka rowerowa biegnąca wzdłuż kanału z planszami ptaków jakie spotkać można w okolicy,
    no i wreszcie Port Keja, który zajmuje się czarterem nowoczesnych jachtów kabinowych, świadczy usługi portowe i gastronomiczne, organizuje koncerty na przykład szantowe i karaoke, spływy kajakowe, rejsy jachtami i statkiem, biesiady i przyjęcia okolicznościowe, zapewnia naprawy silników, wymianę butli gazowych, parking i wiele innych...
    Jak widać na zdjęciach pogoda była wyśmienita, świeciło słońce, a przyjemny chociaż dość silny wiatr utrzymywał w odpowiedniej ciepłocie temperaturę ciała i igrał sobie beztrosko po powierzchni wody tworząc ciekawe esy floresy w lustrzanym odbiciu jachtów.

    Rowery zaparkowałyśmy przy ogrodzeniu Muzeum Kultury Ludowej, a kiedy nasyciłyśmy się już urokiem miejsca i portową atmosferą to pojechałyśmy nad jezioro Święcajty, najpierw polnymi ścieżkami z widokiem na jezioro Mamry po jednej stronie i Święcajty z wyspą Kocią po drugiej, później zaś do wsi Kal i stamtąd wzdłuż brzegu do usytuowanego na wzgórzu cmentarza, leżących zgodnie obok siebie żołnierzy niemieckich i rosyjskich, którzy strzelali do siebie na frontach I wojny światowej. 

 

    Cmentarz na skarpie o powierzchni trzech tysięcy czterystu metrów kwadratowych obwiedziony kamiennym murem skrywa trzysta czterdzieści cztery mogiły żołnierzy niemieckich i dwieście trzydzieści cztery żołnierzy rosyjskich. Tabliczki z napisami widać po obu stronach sosnowej alejki biegnącej między zewnętrznym i wewnętrznym obmurowaniem. Po środku, jakby podniebnej świątyni stoi wysoki drewniany krzyż ufundowany przez rodzinę Lehndorff i jak się domyślam odprawia się tam, bądź się odprawiało nabożeństwa za duszę poległych w boju wojaków.
    Akurat tego popołudnia przy grobach krzątali się niemieccy żołnierze z Bundeswery, którzy co dwa lata przyjeżdżają na cmentarz i czyszczą kamienne tabliczki specjalnymi środkami chemicznymi, zachowując tym samym wyraźne litery epitafiów. Tylko jeden mężczyzna, żołnierz sił powietrznych, mieszkający w Kolonii, władał bezbłędnie językiem polskim. To od niego dowiedziałyśmy się, że od tygodnia odwiedzają inne cmentarze wojskowe, a w grupach opiekujących się grobami są także żołnierze innych narodowości... 

                                  Węgorzewo, 5 czerwca 2015 roku