Wydma Łącka - kraina wody, wiatru i piasku

    W przeszłości piaski zasypały wioskę o nazwie Łączka. Pamięć o tym wydarzeniu pozostała w nazwie największej ruchomej wydmy Słowińskiego Parku Narodowego - Łąckiej. Ma ona kształt wielkiego półksiężyca z ramionami wyciągniętymi w kierunku wschodnim.

    Wydma wędruje na wschód ze względu na panujące wiatry zachodnie. Jej zachodni stok dowietrzny jest długi i łagodny, zaś wschodni zawietrzny stromy i krótki. Ziarenka piasku toczone przez wiatr wędrują na wschód i gdy dotrą do stoku zawietrznego, gwałtownie osypują się w dół. W ten sposób wydma wędruje. Przesuwając się kilkanaście metrów, zasypuje wszystko co napotyka na swojej drodze. Po wejściu na górę Łącką widać, że jej południowa część zasypuje las olchowy. 

      Wysokość tej najrozleglejszej wydmy ruchomej zależy od siły wiejących wiatrów i waha się między 30 a 42 m n.p.m. Latem i wiosną, kiedy wiatry są słabsze wędruje wolniej i przyrasta na wysokość. Jesienią i zimą, kiedy wieją silne wiatry sztormowe, wędruje szybciej i jest niższa. W czasie wędrówki można zaobserwować zjawisko kurzenia wydmy i posłuchać jej śpiewu, czyli dźwięku wydawanego przez pędzący wraz z wiatrem piasek. 

    Łącka jest częścią ponad 500 hektarowego kompleksu wydm ruchomych. Uroczysko to, nazywane od koloru tworzącego go piasku białymi górami, jest unikatowe na skalę europejską.

     Wydmy to nie tylko piasek, ale także rośliny i zwierzęta żyjące na nich. Uwagę zwraca piaskownica zwyczajna - trawa, która swoimi długimi korzeniami stabilizuje wydmę i stwarza lepsze warunki dla innych, nielicznych roślin. Niewielka różnorodność roślin wpływa na małą różnorodność świata zwierząt. Na wydmach ruchomych nie zakładają gniazd żadne ptaki. Te, które tu można spotkać zalatują jedynie z sąsiednich lasów, plaży i zagłębień między wydmowych. Przy odrobinie szczęścia spotkać można jelenie, sarny czy dziki, dla których wydmy są etapem w wędrówce a nie miejscem stałego przebywania. 

   Mieliśmy szczęście wypatrzeć jelenia pośrodku ogromnej przestrzeni oświetlonej przedpołudniowym słońcem. Kilka sekund wystarczyło, żeby sfotografować rogacza, który szybko zniknął w fałdach piachu.  W miejscach niedostępnych dla turystów, łatwo jest wypatrzeć ślady innych zwierząt przechodzących przez wydmy.

    Na Łącką najlepiej pojechać rowerem. Ten dwukołowy środek lokomocji ma swój bezpłatny parking tuż przy samej wydmie. Parking samochodowy znajduje się w Rabce w odległości około 6 kilometrów od Łąckiej i jest płatny - 6 zł za godzinę. Przekroczenie godziny chociażby o minutę kosztuje kolejne 6 zł.

    Mieszkaliśmy we wschodniej Łebie, niemal na krańcu miasta, około kilometra od portu, za ujściem rzeki Łeby do morza. Od zachodniej przyrodniczej atrakcji dzieliło nas 10 kilometrów. Z góry zakładałam, że rowerowa przejażdżka po Słowińskim Parku Narodowym będzie interesująca i przyjemna. I nie myliłam się. Odkrywaniu przyrody sprzyjał płaski teren, niewymagający jakiejś nadzwyczajnej kondycji.

     Z Rąbki na Łącką wiodą dwie drogi, jedna utwardzona betonowymi płytami dla rowerów druga równoległa - edukacyjna ścieżka gruntowa dla pieszych, przy której ustawiono także ławki.

    W Rąbce należy kupić bilet wstępu do parku. Przy zejściu z Wydmy Łąckiej na plażę (plażowanie zabronione) sprawdzane są bilety. Osoby wchodzące na wydmę od strony plaży bilety także muszą posiadać. A zatem na nic się zda wędrowanie brzegiem (droga krótsza) i liczenie na to, że na Łącką uda się wspiąć bez biletu.
    Na parkingu rowerowym byliśmy już o 9:30 - wspaniała pogoda, wspaniała pora dnia bez tłumów, zaledwie kilka osób.

    
    W przejściu na plażę stał młody mężczyzna i sprawdzał bilety. Widzieliśmy się z nim już wcześniej. Okazało się, że jest studentem i tak jak inni studenci pracuje w wakacje w Słowińskim Parku Narodowym - stawka godzinowa 17 zł. Po raz kolejny spotkaliśmy go następnego dnia w Czołpinie.

    Z plaży na wydmę wchodziła cudzoziemka z plecakiem, który miał przezroczystą ściankę zewnętrzną, za którą wylegiwał się ciekawy świata futrzak - szary długowłosy kot. Właścicielka kota, Niemka, powiedziała kilka słów po angielsku, po czym odwróciła się pozwalając zrobić zdjęcie mieszkańcowi domu na plecach. 

 
    Wrześniowe słońce grzało mocno, dzień był bezwietrzny, posiedzieliśmy na ciepłym piasku i poczłapaliśmy po wodzie. Rozpływałam się w zachwytach nad widokami rozpościerającymi się wokoło i cieszyłam bardzo, że oto wreszcie jestem w tej cudownej krainie, którą postanowiłam zobaczyć po wycieczce na inną, największą pod względem objętości piasku i najwyższą w Europie wydmę Dune du Pilat, znajdującą się na Srebrnym Wybrzeżu (Côte d'Argent) Akwitanii, w południowo-zachodniej Francji. Kliknij tutaj.

    Wracając do Łeby zatrzymaliśmy się na przystani w Rąbce, w pobliżu Muzeum Przyrodniczego Słowińskiego Parku Narodowego. Przyglądaliśmy się parze łabędzi i zbliżającemu się do przystani wycieczkowemu statkowi Ohar - jego nazwa pochodzi od nazwy kaczki norowej (Tadorna tadorna).

    Jezioro Łebsko pod względem zajmowanej powierzchni jest trzecim w Polsce oraz największym naturalnym zbiornikiem wodnym na Pomorzu. Powstało w wyniku odcięcia laguny piaszczystą mierzeją, utworzoną w efekcie akumulacyjnej działalności morza. Proces ten trwa nieprzerwanie. Niesiony przez wiatr piasek, podobnie jak i osady dostarczane przez uchodzące do jeziora rzeki, przyczyniają się do wypłycania i zmniejszania powierzchni zbiornika. Liczne płycizny porośnięte są zwartą, dochodzącą nieraz do 400 metrów szerokości, strefą szuwaru trzcinowego. Roślinność przybrzeżna jest ostoją i miejscem wyprowadzania lęgów wielu gatunków ptaków.

    Jezioro Łebsko podobnie jak i znajdujące się nieopodal Gardno, położone jest na trasie przelotów ptaków.

    Wydma Łącka 15 września 2020 roku