Smutek

    Popularny współczesny pisarz japoński Haruki Murakami napisał, że jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy. 

     Od kilku dni ogarnia mnie taki smutek, drąży mój mózg i nie pozwala normalnie funkcjonować. Nie mogę go wyrazić łzami, nikomu nie mogę go wytłumaczyć, z nikim go dzielić… Bezradna, zamykam się więc w świecie swoich myśli i czekam w bólu kiedy wreszcie ode mnie odejdzie. Nikogo nie chcę widzieć, nikomu naprzykrzać beznadziejnym stanem przygnębienia, który kiedyś minie tak, jak mija zwykły katar. Czasami wydaje mi się, że zastygam w odrętwieniu, w jakiejś wielkiej pustce, która mnie osacza i obejmuje mnie z każdej strony swoimi wielkimi łapami i nie pozwala wyjść przez otwarte na oścież drzwi, które mam w zasięgu ręki. Żyje we mnie żal i udręka, tego co owy stan smutku wywołało. Nie lubię pokazywać zgnębionej zmartwieniem twarzy, nie lubię tego bladego grymasu, który ją zniekształca, postarza, odstrasza lub przyciąga ciekawe spojrzenia… Udaję więc radość i ukrywam mój smutek…

    Niedziela.

Kwadrans po dziesiątej wychodzę do kościoła i pół godziny przed mszą jestem już na chórze. Wchodząc przyozdabiam twarz uśmiechem i widzę odwzajemnione uśmiechem twarze moich przyjaciół...

    Trzydziestominutową rozgrzewkę strun głosowych kończymy moją ulubioną pieśnią Signore delle cime, skomponowaną w 1958 roku przez Giuseppe (Bepi) De Marzi. Ten włoski kompozytor, dyrygent i organista zadedykował ją swojemu przyjacielowi Bepi Bertagnoli, który zginął tragicznie w górach. Zaśpiewaliśmy ją raz jeszcze po zakończeniu mszy.

    Po mszy, nie zatrzymywałam się, jak zwykle, na krótkie rozmowy towarzyskie…

    Wczesnym rankiem termometr pokazywał szesnaście stopni poniżej zera, kiedy wracałam z kościoła do domu temperatura wzrosła do minus siedmiu. Weszłam tylko na moment po psa i smycz. Powędrowaliśmy z Mahoniem na sześciokilometrowy spacer do lasu, drogą na Pólko. Koło stawów jak zwykle wiał dość nieprzyjemny, mroźny wiatr, ale w lesie było spokojnie i cicho. Zachwycałam się zimą i jej kolorami, bielą, czernią i odcieniami szarości. Mahoń obwąchiwał niemalże każdy krzaczek, biegał z jednej strony drogi na drugą i dziarsko ciągnął mnie za sobą napinając smycz...

    Mroźne, rześkie powietrze poprawiło mi nastrój. Przyglądałam się roślinom otulonym białym śnieżnym puchem i miejscom przekopanym przez dziki w poszukiwaniu żołędzi i innych przysmaków ukrytych w ziemi.

    Na osłoniętej lasem łące, w dolinie rzeki, zimową senną ciszę zakłócała dobrze mi znana para kruków, od lat tam mieszkająca. Ilekroć zbliżam się do ich terytorium tylekroć mnie witają. Nie często widuję je lecące w parze. Zazwyczaj jeden z nich siedzi w ukryciu, drugi zaś obserwuje teren krążąc dookoła. Wiem jednak gdzie mają swoją kryjówkę, bo zawsze się wzajemnie nawołują, a właściwie toczą miedzy sobą kruczą rozmowę. Lubię bardzo tę bystrą, spostrzegawczą i inteligentną parę ptaków…

    W kieszeni mojego, krótkiego kożuszka miałam telefon komórkowy. Wyjęłam  go i zrobiłam kilka zdjęć tej niezwykle pięknej, ale nie zawsze kochanej zimie. Mnie jednak było ciepło i dobrze w tych zimowych kolorach...

Niepomna ani przeszłych ani przyszłych do przejścia dni...

Takim mnie przywaliła ciężarem ta chwila ...

Przystrój cały ciemny ten teatr kształtem człowieczym...

Pokaż gasnącej jesieni jak płoną źrenice...

Człowiek stoi ponad wodą, własną zgłębia toń !

Ten się dźwiga, ten garbi...! Słońce wschodzi i zachodzi... ! Nie przeszkodzi ból !

Więc topię się i wynurzam, wynurzona znów się topię i utopiona znowu się wynurzam...

Zejdź mi z ust mowo urywana, odsuńcie się wszyscy, wy i wy... Niech mgła spowije wszystko...

Jakby zamarła z zimna ! Beznadziejne są nadzieja, wiara, lęk i żal !

Zimowe spowolnienie ! Przegrać! Wygrać! Kochać! Gardzić! Poza cieniem blask !

Biel otula i oczy zachodzą mgłą...

Tu o tym  nie mówię, o tym ja tu milczę...

Nie mówię, ust nie otworzę...! Żeby już nie było mi żal...!

Od stania w miejscu nie jeden już zginął !

Niech tu się zjawi ! Niech Go obejmę...!

 Cuda ja czynię! Martwe zamieniam w żywe. Zgasłe w płonącą grzywę. Powiedz mi, co byś chciała?

Wezmę cię ja na ręce. W góry uniosę dzikie. Zaprzęg latawców skrzyknę. Powiedz mi co byś chciała?

Nie rozszarpią na sztuki poezji wściekłe kły ... !

Ziemia dla nas zbyt płytka ! Fruniemy w góry gdzieś !

Niektóre słowa pod zdjęciami zaczerpnęłam z Wierszy, poematów, piosenek, przekładów Edwarda Stachury