Sabat czarownic w moim zimowym ogrodzie

    Dwa lata temu, mniej więcej o tej porze roku, odwiedził mnie pewien mój znajomy. Przyjechał ze świata w rodzinne strony na święta Bożego Narodzenia i miał spędzić trochę więcej czasu w Polsce. Znalazł dla mnie chwilkę żeby, chociaż naprędce opowiedzieć, co słychać w wielkim świecie. Tym razem, wpadł ze swoim, niewielkich rozmiarów netbookiem i tym razem miał mi pokazać zdjęcia z podróży na Filipiny. Jak się okazało foldery ze zdjęciami gdzieś przepadły i ostatecznie ich nie obejrzałam, tak jak nie widziałam wielu, wielu innych obiecanych zdjęć. Ale na pociechę, ów znajomy uraczył mnie barwnymi historyjkami o wyspach oblewanych wodami Oceanu Spokojnego. Słuchając, widziałam siebie na egzotycznej Cebu, otoczonej mnóstwem mniejszych wysepek, przedzierałam się przez tytoniowe pola, uprawy trzciny cukrowej i bawełny, spoglądałam do góry przechodząc pod palmami kokosowymi, obciążonymi dojrzewającymi owocami… i nawet sobie nie wyobrażałam, jakiego spustoszenia może dokonać w organizmie człowieka taki sobie niewinny kokosik, a właściwie jego zawartość...

    Rozmawialiśmy też o naszym surowym zimowym klimacie. I kiedy już się tak zapędziliśmy w prześciganiu opisów zimy, mój znajomy przypomniał sobie o blogu, którego czyta od jakiegoś czasu. Odnalazł go i ze staranną jak zawsze dykcją odczytał mi kilka ostatnich postów. Zaśmiewaliśmy się oboje, bo rzecz dotyczyła zimy i pewnego marzenia, które się ziściło pewnemu marzycielowi. Któregoś dnia ów marzyciel został szczęśliwym posiadaczem domu w uroczej bieszczadzkiej krainie. Cieszył się nowym nabytkiem tak, jak cieszy się małe dziecko nową zabawką. Dreptał koło niego, ciągle coś ulepszał, uprawiał ogród, sadził nowe rośliny, przycinał stare, pielęgnował kwiatki... Duma rozpierała mu pierś, kiedy spoglądał na wyśnione cacko.

    Ale oto przyszła zima i pierwsze opady śniegu. Na taką ewentualność, a jakże, był już przygotowany i ochoczo zabrał się do usuwania pierwszego białego puchu. Podziwiał siebie za krzepę i wystawiał buzię do słońca, które jednak po pewnym czasie zniknęło, a na niebie pojawiły się ciemne ołowiane chmury. Padało bez przerwy, a biały puch robił się coraz cięższy. Nim zdążył uprzątnąć śnieg z jednej strony, z drugiej znowu zawiało i tak w kółko. Na dodatek, co jakiś czas ciągnik zaopatrzony w pług spychał ciężkie zwały na tylko co odśnieżone miejsca. Tego było już za wiele, wyśniony obrazek zamienił się w koszmar. Dumny do niedawna właściciel nie był już dumny i ganił siebie za swoje marzenia…

    - Skąd ja to znam! - Pomyślałam!

    Dzisiaj przypomniały mi się tamte blogowe wpisy i kto wie czy właśnie wtedy nie zrodził się we mnie pomysł pisania własnego bloga?

    Ech…, ja to mam niebywałe szczęście!

    Ilekroć mój mąż wyjedzie, a wyjeżdża co roku o tej porze, tylekroć pojawiają się zawieje i zamiecie śnieżne. Już drugą dobę walczę z żywiołem! Usuwam śnieg z długiego i szerokiego podjazdu do garażu, uprzątam i przenoszę go sprzed bramy, którą zawsze zasypuje bezduszny kierowca opłużonego ciągnika. Odpadają mi ręce, ból świdruje plecy. Szaleństwa zimy długo jeszcze odbijać będą mi się czkawką. I nikt mnie nie zrozumie, jeżeli sam tego nie doświadczy! I gdyby to było tylko odgarnięcie ścieżki?!

    Uroczy zakątek, do którego prowadzi nie ulica, lecz zapomniana przez urzędników gminy gruntowa droga, przestaje być uroczym zakątkiem, kiedy do cywilizowanego świata przedzierać się trzeba dwa kilometry…

    Zima to czas próby dla marzycieli! A bajkowy, subtelny krajobraz to fikcja!

    A tak wyglądał dzisiaj mój ogród. 

     Zima nie przeszkadza czarownicom. Te mają swoją magiczną miotłę i przemieszczają się gdzie chcą i kiedy chcą. Czy wiecie, że wizerunek wiedźmy noszącej czarny spiczasty kapelusz pochodzi z Irlandii? Nasze rodzime czarownice nie dysponowały takim atrybutem, pozostawały przy miotłach, ewentualnie czarnych kotach, sowach, nietoperzach i kretach.

     W kulturze europejskiej czarownice były początkowo kobietami poważanymi, przypisywano im niezwykłe umiejętności. Szacunek do wiedźm mieszał się oczywiście z zabobonnym lękiem i z niego też po części się brał. Czarownice tolerowano przez niemal całe średniowiecze. W przypadkach takich jak choroba, poród i tym podobne zawsze znajdowano do nich drogę.

    W późnym średniowieczu sytuacja uległa zmianie.

    W 1484 roku papież Innocenty VIII wydał bullę Summis desiderantes, nakazującą pomoc inkwizycji w ściganiu podejrzanych o rzucanie uroków i karanie ich śmiercią.

    Dwa lata później ukazał się słynny Młot na czarownice. Świat nagle zaludnił się wiedźmami, które od tamtego czasu zaczęto utożsamiać tylko i wyłącznie ze złem.

    Młot na czarownice stał się podstawowym podręcznikiem inkwizycji. Pisano w nim o herezjach czarownic, a nie czarowników. Według ekspertyzy autorów, czary miały uprawiać przede wszystkim kobiety, ponoć z natury rzeczy bardziej lekkomyślne i podatne na pokusy cielesne niż mężczyźni i które cechuje mniejsza wiara. Na mniejszą wiarę w przekonaniu owych ekspertów wskazywać miała już sama etymologia słowa kobieta, czyli femina. Wyraz rozłożono na części składowe: fe i mina, gdzie fe oznaczało fides - wiara, a mina - minus (mniej).

    Czy wiecie, że każde poruszenie, drgnięcie czarownicy podczas godzinnej tortury uznawano za dowód stosunku z diabłem-kochankiem? Jeżeli oczy się ruszały, oznaczało to, że szukają diabła, jeżeli zastygły, oczywistym było, że go znalazły. Jeśli kobieta omdlewała, wiadomo było, że diabeł w ten sposób łagodził jej mękę, jeśli podczas tortur zmarła, było to znakiem, że diabeł miał ją w opiece. Te, które nie miały szczęścia umrzeć stosunkowo wcześnie, zazwyczaj przyznawały się do wszelkich zarzucanych im czynów. Ale cierpienia kończyły się dopiero na stosie, który podpalano ku uciesze zawsze licznie zgromadzonej gawiedzi…

    Jestem przekonana, że jeszcze dzisiaj wielu mężczyzn widzi w kobietach owe czarownice i oskarża je o swoje własne niepowodzenia i nieudolności…

   Są i tacy, którzy siłą je zniewalają i podporządkowują własnej woli…