Mosty na Sekwanie i miłość zamknięta na klucz w metalowych kłódkach

    Spacer zarówno lewym jak i prawym nabrzeżem Sekwany przedzielającej Paryż na pół jest nie lada przeżyciem. Kiedy idziesz w dół lub w górę rzeki, przekraczasz mosty, zatrzymujesz się na nich i podziwiasz to co widzisz wokoło, masz wrażenie jakby czas zatrzymał się w miejscu, jakby wszystko to co na tym świecie cię więzi i krępuje nie istniało, uwalniasz się od lęków i niepokojów, wchłaniasz głęboko w siebie obrazy, które ten przyjemny stan uniesienia wywołują. I nie jest to jakieś jednokrotne doznanie bowiem za każdym razem odkrywasz coś nowego, zauważasz szczegóły, których do tej pory nie dostrzegałeś, delektujesz się nimi, oddychasz spokojnie, traktując owe doznania jako najlepszą terapię na ukojenie nerwów, wyciszenie...

    Również inne rzeki przepływające przez inne miasta o bogatej kulturze i historii sprawiają na mnie podobne wrażenie. O wielu z nich opowiadałam nie wyłuskując ich terapeutycznych właściwości, ale wystarczy spojrzeć na zdjęcia, żeby ten leczniczy aspekt wychwycić.
    Ciągle jeszcze mam w zanadrzu Londyn i Tamizę gdzie porównywalny klimacik może nawet uśpić na kilka minut strudzonego pielgrzyma, który legnie gdzieś beztrosko w cieniu drzewa lub interesującej go budowli. Tak było z moim synem Wojciechem, który zdrzemnął się przez chwilę, a później pełen nowych sił wyruszył w dalszą pieszą wędrówkę.
 

    Podobają mi się wszystkie paryskie mosty i te stare i te nowe. Każdy z nich ma swoją tożsamość, swoją oficjalną nazwę, każdy z nich czymś innym urzeka, każdy z nich jest metaforą przepływającego czasu, powolnym wnikaniem w świat nadzmysłowy, każdy z nich jest realizacją marzenia jego twórcy i wreszcie wokoło każdego z nich powstają legendy i nie jeden otrzymuje rolę w jakimś filmie, czy też wpływa na bieg wydarzeń w niejednej powieści...
 

    Jednak mam swój ulubiony paryski most, a jest nim Pont Neuf wbrew nazwie najstarszy z istniejących w mieście. No cóż, może w którymś z poprzednich wcieleń byłam z tym obiektem mocno związana, może byłam blisko Henryka IV z Nawarry, mojego ulubionego króla Francji, który zakończył jego budowę w tysiąc sześćset czwartym roku. Niech to się wam nie wydaje takie niedorzeczne, bo jak wyjaśnić moje sny z okresu dzieciństwa i wczesnej młodości, z których Paryż był mi znany, a przecież nigdy przedtem tam nie byłam. Skąd te senne projekcje, pełne poznanych później na jawie obrazów, skąd to oczarowanie Paryżem, w którym mieszkałam kilka lat ale nie chciałam w nim nigdy zostać na stałe.
    - Co takiego mogło się zatem wydarzyć w przeszłości, co kazało spakować mi manatki i wrócić do Polski?
    - Przed czym uciekałam albo inaczej, jakie zadanie do wykonania zlecił mi Stwórca w obecnym wcieleniu?
    - Ci co mnie znają albo uważnie czytają bloga, wiedzą!
    A zatem jestem sercem i tu i tam!
 
    Budowę Pont Neuf nad fosą oddzielającą  Île de la Cité od dwóch maleńkich wysepek des Juifs i du Patriarche rozpoczęto za panowania Henryka III.
    Na środkowej części mostu zwanej Place du Pont Neuf znajduje się pomnik Henryka IV, który w czasie rewolucji uległ zniszczeniu a jego replikę ustawiano ponownie w tysiąc osiemset osiemnastym roku.
 

    Z mostu można zejść schodami na mały skwer znajdujący się na zachodnim cyplu wyspy o nazwie Vert-Galant , nazwie, która była przydomkiem króla o ognistym wręcz temperamencie i niespożytym do późnych lat życia pociągiem do kobiet.
    Zarówno Square Vert-Galant  jak i Square de la place Dauphine, znajdujący się pomiędzy pomnikiem  króla na koniu a Pałacem Sprawiedliwości, powstały z polecenia Henryka IV.
    Place Dauphine, połączenie kilku małych wysepek, nosił najpierw nazwę Placu Królewskiego, później zaś na pamiątkę Delfina - syna Henryka IV, przyszłego króla Ludwika XIII, urodzonego w tysiąc sześćset pierwszym roku został przemianowany na Place Dauphine. Przy placu tym mieszkali nieżyjący już aktorzy Simone Signoret i Yves Montand.
 

    Innym kolejnym mostem wartym kilku zdań opisu jest Pont des Arts. Widać go dobrze z Pont Neuf. Był rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty pierwszy, kiedy to po raz pierwszy tam się znalazłam i... od tamtej pory niby nic się wokoło nie zmieniło, a jednak...
    Na przęsłach mostu przeznaczonego tylko i wyłącznie do ruchu pieszego, łączącego Luwr z Instytutem Francuskim, zakochani z różnych zakątków świata zaczęli od kilku lat zawieszać kłódki i przyrzekając sobie dozgonną miłość wyrzucać kluczyki do Sekwany.
    Skąd wziął się ten zwyczaj umieszczania kłódek nie tylko na mostach paryskich ale także na wielu innych mostach w wielu innych miastach  tak do końca nikt nie potrafił jednoznacznie stwierdzić.
 
    Kiedy byliśmy tam w sierpniu ostatniego lata, Ryszard wyrzekł takie oto słowa:
    - Tyle ton żelastwa musi się kiedyś zawalić!
    Przyznałam mu rację i jak się okazało jedno z przęseł dwa miesiące wcześniej runęło i na krótko wyłączyło kładkę z ruchu. Na szczęście nic się nikomu nie stało.
    Zakochani nadal wyznają sobie miłość i nadal na kolejnych mostach zawieszają kolejne tony żelastwa. Dobry interes robią na tym oczywiście producenci i sprzedawcy kłódek, które  można kupić w pobliżu niejednej konstrukcji... i na nic zdały się prośby władz miasta, żeby nie zamykać miłości na kłódkę! 

                             Inne paryskie mosty i nabrzeże Sekwany

                                            Paryż, sierpień 2014 roku