Nasze smutki i radości

Sobota, 10 grudnia 2011 roku

     Całe popołudnie przeglądam zdjęcia i przypominam sobie wszystkie nasze zwierzęta, które mieszkały z nami za przyczyną mojego męża.

Ustka - Ryszard ze swoim psem Barym

     Bary pochodził z Ustki. Tam Ryszard odbywał służbę wojskową i stamtąd przywiózł wilczura z klapniętymi uszami i zadartym ogonem. Bary, był niesłychanie towarzyski i lubił wędrówki.  Mieszkał w budzie na podwórku moich rodziców, bo u nich mieszkaliśmy na początku naszego małżeństwa...

Kot Cyryl i suczka Fika

W drodze do Suwałk - przystanek na zabawę

Morskie Oko - Ryszard z Fiką

Komosa - Ryszard z Fiką i dziećmi mojego brata

Fika czuwa nad bezpieczeństwem Wojtusia

Gdzie my tam i nasza Fika

     Któregoś razu Ryszard przyniósł w kieszeni tyciutkiego, bielusieńkiego szczeniaka - suczkę, którą nazywaliśmy Fika, Fifcia, Fifka, Ficzka, Fikunia, Fifa…To maleństwo cechowało wysokie IQ. Spało gdzieś pomiędzy naszymi stopami, zakopane pod kołdrą, jeździło z nami na rowerze, na każde wakacje: w góry, nad morze, nad jeziora, a kiedy urodził się Wojtek, Fifcia postanowiła pilnować nasze maleństwo i nie odstępować go ani na krok. Nie pozwoliła nikomu zbliżyć się do dziecka…

Ryszard z Bazylem i dziećmi moich braci

Bazyl

Bazyl darzył Wojtusia szczególnymi względami

Wojciech z Zezetką i Bazylem

    Był też Bazyl, wilczur przygarnięty z ulicy, wałęsający się zazwyczaj przed budynkiem szkoły podstawowej. On tak jak Bary zamieszkał na podwórku, ale już na innej posesji ze starym drewnianym domem, którą kupiliśmy po powrocie z Francji i od podstaw urządzaliśmy. Bazyl miał cechy wilka i ciekawy charakterek. To ja wybudowałam mu dom z podwójnymi ścianami wypełnionymi styropianem, ocieploną podłogą i dachem pokrytym zieloną bitumiczną dachówką…

Przymusowy areszt w ramionach Wojtusia

Jak by tu wyzwolić się z tych zbyt czułych ramionek...

Przyjaciele

     Fifcia zaledwie kilka lat cieszyła się nowym podwórkiem. Rozpaczaliśmy bardzo po jej stracie. Nie chciałam więcej psów i powiedziałam dość. Moje veto psom, nie trwało długo. Po dwóch latach zaledwie, mój mąż, znowu przyniósł w kieszeni szczeniaka, tym razem czarną jak węgielek suczkę. Kupował na rynku truskawki od kogoś, kto szukał dla niej tak zwanego dobrego domu. No i znalazł. Ryszard chętnie zabrał psa, wiedząc, że będę niezadowolona. Nie wniósł szczeniaka do domu, tylko zostawił w ogrodzie, licząc na to, że kiedy go zobaczę zmięknę i litościwym sercem przygarnę... Nazwaliśmy ją Zezet. Urocze pełne wdzięku stworzenie wypełniało nasz dom radością i zabawą. Później, kiedy i stary Bazyl „padł”, Ryszard, do towarzystwa małej kupił z hodowli, psa myśliwskiego - gończego polskiego z nadanym mu już imieniem Mahoń. Oczywiście oba psy zamieszkały pod dachem, razem z nami. Nie lubię, kiedy zwierzęta tracą energię na ogrzanie ciała w zimne i deszczowe dni…

Cito i ja w modernizowanym ogrodzie

      W domu były także koty – wojownicze samce, bestie ciągle poranione, poobdzierane z licznymi śladami po walkach stoczonych z kotami z sąsiedztwa. Kiedyś, kiedy mieszkaliśmy jeszcze u moich rodziców, przywieźliśmy cudnej maści kociątko z okolic Warszawy. Maluch chodził w pomponiastych spodniach, wachlował pawim ogonem i kradł gorące kotlety mojej mamie prosto z patelni i nigdy się nie poparzył. Nazwaliśmy go Cyryl…

     Na bezmyślne personifikowanie naszych zwierząt zwrócił uwagę teść i od tamtej pory staranniej wybieraliśmy imiona...
     W nowej posesji zamieszkał kot Cito, Citek, Cituś...

Żył dość długo, ale któregoś razu nie wrócił do domu i po trzech miesiącach postanowiliśmy adoptować innego. Byliśmy całą trójką na przejażdżce rowerowej na Porzeczkowych Wzgórzach. Odwiedziliśmy znajomych, którzy znaleźli na przystanku autobusowym bezpańskie kociątko. Zapakowałam kociaka do plecaka i przywiozłam do domu, ku uciesze syna i męża. Kot z Porzeczkowych Wzgórz otrzymał imię, Frycuś, Frycek …

Frycuś z Porzeczkowych Wzgórz

Frycek - zabawka

Wojtek z Zezunią, a Florian z Fryckiem

Z Zezetką i Mahoniem

      Kiedy Mahoń pojawił się w domu Frycek był już dorosłym osobnikiem i nie dał sobie w kaszę dmuchać. Kotów sąsiadów nasz pies myśliwski nie tolerował. Musiały się mieć na baczności i omijać szerokim łukiem nasze podwórko, co też czynią. Zdarza się, że czasami takiego niedoświadczonego młodzika Mahoń zapędzi na drzewo i niestety bez interwencji pańcia lub pańci się nie obejdzie. Trzeba go wziąć na smycz odciągnąć od miejsca gdzie znajduje się ofiara i pozwolić jej bezpiecznie opuścić podwórko…

     Po śmierci Zezetki został tylko Mahoń. On też smutno patrzy nam w oczy, jakby pytał gdzie jest jego mała towarzyszka…

Ech, zostałem sam...