LAS, BRZECHWA i JA

    Las jest mi szczególnie bliski, mogę nawet powiedzieć, że w lesie mieszkam.

    Czy wiecie, że jeden hektar lasu wchłania rocznie od 140 do 250 ton dwutlenku węgla? A co daje w zamian? Jeżeli jedna sosna produkuje tlen do życia trzech osób, czy to znaczy, że mamy ich w nadmiarze i możemy je przerobić na papier, którego nikt nie oszczędza?

    Myślę, a nawet jestem przekonana, że lasy chronią nas przed kataklizmami, takimi jak powodzie i huragany. Wyobraźmy sobie puste przestrzenie gdzie podczas ulewy, woda gromadzi się w nadmiarze, bo nie ma gąbki w postaci poszycia leśnego, która wchłonęłaby jej nadmiar, a potem stopniowo ją uwalniała, albo wiejący z wielką siłą wiatr, który nie ma wystarczająco grubej i gęstej ściany drzew i przewraca, ba niszczy wszystko, co napotka po drodze…

    Leśne zapory chronią skutecznie, albo minimalizują skutki kataklizmów.
Czy powinniśmy być zatem wdzięczni temu tajemniczemu tworowi?
Zapewniam, że tak. I tak jak dbamy o siebie w chorobie, tak powinniśmy dbać i o las. Każdy nierozważny krok, nieumiejętne korzystanie z tego naturalnego dobra może przynieść nie odwracalne w skutkach zmiany. Czy wyobrażacie sobie Ziemię bez zielonych leśnych połaci? A człowieka bez płuc? Kto wie może kiedyś Ziemia stanie się jedną wielką pustynią bez śladów życia?
Dzisiaj większość z nas o tym nie myśli, a nawet działa destrukcyjnie…

   Pomyślmy ile korzyści mamy z lasu nie tylko tych wymiernych, materialnych.
   Zachwyca nas ta fabryka piękna i dostarcza coraz to nowszych wrażeń o każdej porze roku innych. Jest czas, kiedy w lesie aż wrze, kiedy wszystko budzi się do życia, krzyczą ptaki, hałasują zwierzęta…gotuje się jak w kociołku, las gęstnieje mocno się zieleni, a potem robi się coraz ciszej i ciszej, zieleń zmienia swoje barwy, wreszcie wszystko usypia…

    Najlepiej obserwuje mi  się ten tajemniczy organizm z siodełka mojego roweru. Przemierzam kilometry ścieżek i myślę, że Stwórca wiedział co robi, każdemu raj obiecał i go stworzył...
Głupcem jest ten, który tego nie widzi.

    A ileż to razy, letnią porą, natrafiam na rosnące tuż przy drodze borowiki, które nie jednego poetę zainspirowały. Pominę Adama Mickiewicza i jego opis grzybobrania w „Panu Tadeuszu”, a zatrzymam się na wierszu Jana Brzechwy „Grzyby”, którego to wiele razy czytałam mojemu synowi na dobranoc, a teraz ilekroć widzę prawdziwki, ciągle go sobie przypominam.

A było to tak:

Król Borowik Prawdziwy szedł lasem 
postukując swym jedynym obcasem,
 

A ze złości brunatny był cały, 
bo go muchy okrutnie kąsały.
 

Tedy siadł uroczyście pod dębem  
i rozkazał na alarm bić w bęben:
 

- Hej, grzyby, grzyby, przybywajcie do mojej siedziby, 
przybywajcie orężnymi pułkami
wyruszamy na wojnę z muchami
 

Odezwały się pierwsze opieńki : 
- opieniek jest maleńki, 
a tam trzeba skakać na sążeń,
gdzie nam, królu do takich dążeń ?!
 

Załkały surojadki : 
- my mamy maleńkie dziatki, 
wolimy życie spokojne, 
inne grzyby prowadź na wojnę.
 

Zaszemrały modraczki :  
-  mamy całkiem zniszczone fraczki, 
mamy buty wśród grzybów najstarsze, 
nie dla nas wojenne marsze.
 

Zastękały czubajki :  
- wpierw musimy wypalić fajki,
wypalimy je, królu, do zimy, 
w zimie z tobą na wojnę ruszymy.
 

A król siedzi niezmienne pod dębem, 
każe znowu na alarm bić w bęben :
 

- Przybywajcie, pieczarki, maślaki, trufle, gąski, 
purchawki, koźlaki, bedłki, rydze, bielaki i smardze, 
przybywajcie, bo tchórzami pogardzę !
 

Ledwo rzekł to, wtem patrzy, 
a z boru maszeruje pułk muchomorów :
- Przychodzimy z muchami wojować, 
ty nas królu, na wojnę prowadź !
 

Wojowały grzybowe zuchy,
Pokonały aż cztery muchy,
Król Borowik winszował im szczerze
I dał wszystkim po grzybowym orderze.
  

Teraz ilekroć jestem w lesie 
i zbieram grzyby, 
tylekroć przypomina mi się wojna muchomorów 
z muchami, a w oczach mam 
Króla Borowika Prawdziwego, i...
 

Zanim je w słoikach zamknę, zanim je wysuszę, 
najpierw je poustawiam wszędzie 
i zdjęcia zrobić muszę....
 

Stoją na podłodze, w koszu sobie siedzą, 
jeden piękniejszy od drugiego...
Chi, chi,chi... 
i tak was wszystkie,
Przyjaciele moi zjedzą...
 

Jeden myślał, że się uratuje,
 do donicy wskoczył i pod krzakiem wyrósł.
 

Inne grzyby też się pchały  
do doniczki wskoczyć chciały.
 

Inne wielce posmutniały popadały i czekały.
 

Były takie, co swą piękność podkreślały. 
Na stół posiadały, urodą czarowały.
 

Jeszcze chwilę cieszcie oczy moje, 
zaraz was ugotuję i zamknę w słoje.
 

I na obiad was wystarczy  
i zasuszę trochę...!!!








Ech..., ŻYCIE !!!   

 Wtorek, 10 stycznia 2012 roku