Posyłam kwiaty

    Adam Asnyk to niezwykle ciekawa postać. Wszechstronnie wykształcony, posiadł wiele cennych umiejętności. Pisał, podróżował, parał się polityką, uzyskał doktorat z filozofii…

I…żył o wiele za krótko, bo tylko 59 lat.

    Oprócz nuty patriotycznej, w twórczości Asnyka, występuje także motyw przyrody. W liście do ojca 28 maja 1874 roku pisał:
     „Góry i morze to jedyne uniwersalne lekarstwo na wszystkie ludzkie dolegliwości, tam oddychając świeżym, wonnym powietrzem, pojąc  się  widokiem świeżej a wzniosłej natury można   zapomnieć  o  cierpieniach  i   troskach...”.

    Bratki, niezabudki, stokrotki, kwiat paproci, róże, powoje, lilie, fiołki pierwiosnki, gałązki jaśminu…to bohaterowie jego wierszy, taki spokój rozlany w naturze, co nęci, albo na pokusy wystawia i sen odbiera…

    Dzisiaj wpadły mi w ręce kwiaty, które za Asnykiem posyłam na wszelkie dolegliwości duszy i ciała:

Posyłam kwiaty - niech powiedzą one
To, czego usta nie mówią stęsknione!
Co w serca mego zostanie skrytości
Wiecznym oddźwiękiem żalu i miłości.

Posyłam kwiaty - niech kielichy skłonią
I prószą srebrną rosą jak łezkami,
Może uleci z ich najczystszą wonią
Wyraz drżącymi szeptany ustami,
Może go one ze sobą uniosą
I rzucą razem z woniami i rosą.

Szczęśliwe kwiaty! Im wolno wyrazić
Wszystkie pragnienia i smutki, i trwogi
Ich wonne słowa nie mogą obrazić…

      Do słów poety dołączam moje obrazy,
                               moje ogrodowe zakątki, kolory i zapachy...