Przygoda na Pólku

     Pólko to zielona przestrzeń nad rzeką Supraśl. Można tam dojść mało znaną turystom drogą leśną, od strony stawów, wchodząc do lasu przy Pięciu Dębach lub też dojechać autem od szosy białostockiej.
      Latem, na Pólku można rozbić namiot i spędzić kilka dni z dala od zgiełku miasta. Teren dobrze przygotowany jest na takie biwaki, trawa krótko przycięta, stoły z ławami, kosze na śmieci… i co najciekawsze śmieci po biwakowaniu raczej się nie znajduje, jedynie gdzieniegdzie na pewnej  ścieżce papier toaletowy, który wsiąknie w ziemię po kilku opadach deszczu.
      Na Pólku można palić ogniska. Jest to atrakcyjny teren dla rybaków, którym nie przeszkadza niepogoda. Można ich spotkać niemal każdego dnia.
 

      Lubię tam chodzić na spacery z psem, albo jeździć tamtędy rowerem.
Dzisiaj zdumiała mnie ilość wody na łąkach. Na Pólku nie byłam od kilku dni i nie przypuszczałam, że rzeka wystąpiła z brzegów i wylała się na pastwiska po stronie Studzianek, zalała także rybacką ścieżkę, którą często wędrowałam z Mahoniem…
      Na zielonej przestrzeni rozpoznałam niewielkie czerwone auto, które widywałam kilka razy latem. Należało do młodej kobiety, która podczas letnich weekendów obok zadaszonego stołu rozbijała mały namiot i spędzała tam dwa trzy dni. Widywałam ją zazwyczaj czytającą książkę. Nie widziałam, żeby ktoś jej towarzyszył. Dzisiaj także była sama i także czytała książkę.
 

      Byłam zachwycona rzeką i robiłam zdjęcia. Pies radośnie biegał po wykoszonej polanie, węszył tu i ówdzie, czasami zaglądał w zarośla. Nie specjalnie zwracałam na niego uwagę, bo nie stanowił zagrożenia. Byłam całkowicie pochłonięta pejzażem. W pewnym momencie mój pies wybiegł z zarośli cały ociekający żółtymi fekaliami. Co czułam, chyba nie muszę mówić! 

     Zakasałam rękawy, zaciągnęłam psa na zalane wodą kąpielisko i zabrałam się do mycia pupila. Do rzeki nie udało mi się go wepchnąć, ale za to udało mi się jako tako wyczyścić sierść, a potem kilkakrotnie na przemian piaskiem i wodą ręce…
     Nie miałam ręcznika, więc wymyśliłam mu zabawę na trawie, żeby mógł się porządnie otrzepać i wytarzać. Nie wracaliśmy tą sama drogą do domu, tylko leśnymi ścieżynami, trasą około siedmiu kilometrów. Chciałam koniecznie sprawdzić moje borowikowe miejsca. Niestety podgrzybki już się skończyły, a borowików jeszcze nie było. Kiedy zastanawiałam się czy przy tak długotrwałych opadach deszczu w ogóle wyrosną, oczom moim ukazał się jeden wielki dorodny prawdziwek.
 

     Po powrocie do domu, na trawie w ogrodzie, zrobiłam psu kolejną kąpiel…
Psa na Pólku nie fotografowałam, ale zrobiłam kilka zdjęć rozlewiskom rzeki Supraśl. Pokażę także kilka innych zdjęć tego miejsca, ale zrobionych latem, kiedy poziom wody utrzymywał się w korycie… 

     Rzeka dzisiaj - wrzesień, początek jesieni

     Rzeka w pierwszych dniach września

     A na stawie kaczek już dzisiaj nie widziałam, nie widziałam także czapli, które od jakiegoś czasu mieszkają nad stawami od strony lasu. Na pewno widziałam tam czaplę siwą i białą. Wydaje mi się, że przylatują na okres spuszczania wody ze stawów. Zresztą siąpił deszcz i na dodatek przyplątał się do nas pies, którego Mahoń odpędzał oburkiwaniem i zabieganiem mu drogi...

Pięć Dębów

Supraśl, 25 września 2013 roku