Zaproszenie do ogrodu

Dzisiaj wreszcie wczesną porą wybrałam się do mojego ogrodu z aparatem fotograficznym.

W ostatnim dniu sierpnia postanowiłam uwiecznić moją dwudziestoletnią pracę, moje zmagania z naturą, pielęgnowaniem jej, koszeniem trawy, pieleniem zielska, wycinaniem, przycinaniem, piłowaniem, rąbaniem gałęzi drzew i krzewów, sadzeniem nowych roślin, przesadzaniem starych…i tak w kółko…

Dwadzieścia lat, mało to i dużo zważywszy na to, że wszystkie rośliny, oprócz dwóch starych jabłoni i dwóch starych mirabelek posadziłam sama, no powiedzmy z pomocą mojego męża także. Wszystko, łącznie z przewożeniem ziemi, wkopywaniem palisad, malowaniem, układaniem kamieni, budowaniem itd… robiliśmy własnymi rękoma, a właściwie nie będzie w tym żadnej przesady, kiedy powiem, że większość robót ogrodowych wykonałam sama. Nie wiem, co to znaczy czegoś nie potrafić. Jak trzeba biorę do ręki piłę, heblarkę, szlifierkę, wiertarkę, gwoździe, wkręty, pędzle, farby, młotki… Nie boję się huku maszyn elektrycznych. Czy wiecie, że do wbijania kamieni w nawierzchnię są specjalne gumowe młotki? A czy wiecie ile par rękawiczek zużyłam przez te lata? A ile tabletek przeciwbólowych połknęłam? A ile razy klęłam w tak zwane żywe kamienie?

Ech…, gdybym miała środki na realizację swojego wymarzonego ogrodu? Tylko, czy wtedy byłby to mój ogród? Moją pracę przyrównuję do pracy artysty, malarza, rzeźbiarza. Gdyby ktoś namalował obraz według moich wskazówek, czy mogłabym się pod nim podpisać?

W każdym bądź razie nie mogę liczyć na przypływ gotówki, żeby zrealizować wizję mojego ogrodu. Muszę więc zadowolić się tym co mam i nadal ulepszać własnymi siłami to co zaczęłam dwadzieścia lat temu. Nie raz dziwię się sobie skąd miałam tyle siły, energii, zapału…

Mój ogród o każdej porze roku wygląda inaczej i każdego roku się zmienia. Dzisiaj kwiaty, które przekwitły uprzątnęłam, więc nie jest tak kolorowo jak było w maju, czerwcu, lipcu i sierpniu. Dominującym kolorem września będzie zieleń, później pojawią się czerwone liście winobluszczu i pomału opadać będą liście drzew owocowych.

W 2007 roku wybudowałam mężowi w prezencie altanę, była to niespodzianka na pięćdziesiąte piąte urodziny. Był w sanatorium, kiedy z pomocą mojego młodszego brata stawialiśmy drewnianą konstrukcję. Nie udało nam się przykryć altanki, dwa pierwsze arkusze falistej blachy zostały źle przykręcone i mój Rici po powrocie z leczenia sanatoryjnego musiał sam zająć się poprawkami i prawidłowym pokryciem…

W Altanie jemy śniadania, obiady, kolacje, podejmujemy gości…

W dolnym ogrodzie zrobiłam także kącik jadalniany. Tutaj najlepiej smakuje mi kawa o poranku, jako, że słońce najwcześniej tam zagląda… 

W ostatnim dniu sierpnia zapraszam do ogrodu :)