środa, 29 stycznia 2014

Kanion Alcantary - Sycylia


    Alcantara to krótka, zaledwie pięćdziesięciodwukilometrowa rzeka mająca swoje źródło na wysokości niespełna tysiąca czterystu metrów w paśmie gór Nebrodi rozciągających się wzdłuż wybrzeża Morza Tyrreńskiego w północno wschodniej Sycylii. Od słynnej Etny, góry Nebrodi oddzielają dwie rzeki, wspomniana  Alcantara i Simeto.
   
Dzisiaj będzie o Alcantarze i najciekawszym jej odcinku wąwozie Gola dell' Alcantara.
    Rzeka od tysięcy lat płynie w ciekawym geologicznie korycie, które to wyżłobiła sobie w blokującej jej pierwotny bieg lawie pochodzącej z erupcji wulkanu Moio, najbardziej nieprzewidywalnego i wcale nie głównego krateru Etny.
    Efektem wybuchu i niezwykłego przeciskania się wody wzdłuż spływającej do Morza Jońskiego zasadowej lawy są wąwozy o fantastycznej strukturze ścian i półwysep Capo Schisò. Erozja rzeczna stygnącego żywiołu spowodowała spękania i wyodrębniła mniej lub bardziej regularne twory skalne ułożone w różnych kierunkach ukazując między innymi pionowe słupy bazaltowe i poziomo ułożone kanciaste belki o różnych grubościach i długościach.
   
W starożytności, Grecy być może ze względu na wyjątkowo zimną wodę, która nie przekracza piętnastu stopni nazywali ją Akesine - leczniczą i gojącą rzeką. Rzymianie zaś zbudowali na niej most skalny łącząc dwa brzegi jednym  przęsłem. Wykorzystali  to Arabowie i przemianowali ją na Al Qantarach co znaczy Most Łukowy. Mostu, który niegdyś doskonale pełnił swoją rolę w momentach, kiedy wody kapryśnej rzeki szybko przybierały, dzisiaj już nie ma.
    W dwa tysiące pierwszym roku w dolinie utworzono
Park Rzeczny Alcantara o powierzchni około dwóch tysięcy hektarów - podaję w zaokrągleniu, żeby nie bombardować niepotrzebnie dokładnymi liczbami.

   
Najciekawszym odcinkiem jest wąwóz
Gola dell' Alcantara.
    Według informacji pani Ani - przewodnika po Sycylii, obszar ten należał do braci z Zakonu Kapucynów, którzy prawo własności scedowali na swojego księgowego, wynagradzając w ten sposób jego wieloletnią pracę. Nie pamiętam jego nazwiska, ale zapisałam sobie, że był człowiekiem bardzo pomysłowym i przedsiębiorczym. To on udostępnił turystom osobliwe formy geologiczne kanionu. Wybudował restaurację, parking, sklepik, a także specjalną windę, którą można zjechać w dół.
    Zjechałam a jakże, ale tylko ze zwykłej ciekawości, bo na górę weszłam już schodami biegnącymi wśród bujnej zieleni Parku Botaniczno - Geologicznego i jednym ze szlaków powędrowałam wzdłuż kanionu, lewym brzegiem Alcantary.
Po prawej stronie ścieżki mijałam sady cytrusowe i gaje oliwne, a wartki nurt rzeki oglądałam z balkonów i tarasów, które miały swoje nazwy takie jak: Wenus, Nimfy, Muz...
    Górne szlaki są dostępne przez cały rok, natomiast na kamienistą plażę nie zawsze można wejść ze względu na powodzie, w okresie kiedy wody rzeki niebezpiecznie wzbierają.
    Latem kiedy poziom jest niski można wypożyczyć specjalne buto - spodnie sięgające pach i przespacerować się rwącym nurtem między bazaltowymi ścianami. Nie jest to wcale łatwe, bo kamienie są śliskie, a przejście między wystającymi głazami często ma różne poziomy i tworzy kaskady. Woda jest lodowata nawet latem, ale wiele osób wchodzi do niej w zwykłym stroju kąpielowym. Kiedy byłam tam w maju, nie widziałam nikogo, kto odważyłby się przejść chociażby na drugi brzeg.

 
Kamienista plaża kanionu Alcantary - woda jest lodowata


Bazaltowe twory nad plażą

Tędy szłam do Parku Botaniczno - Geologicznego

W słońcu przybierają różne barwy

Dziki gąszcz kwiatów, ziół, krzewów, drzew

Czują się dobrze w bazaltowym podłożu

Występują i w naszym klimacie

Opuncja figowa pochodzi z Meksyku

Na Sycylii występuje niemal wszędzie, dorasta nawet do pięciu metrów

Ścieżki parku

Bazaltowe tarasy

Tu Alcantara przeciska się wąskim gardłem

Bazaltowy las

Alcantara tworzy małe jeziorka

Ściany kanionu sięgają 50 m wysokości

Liście pokryte są woskową skórką i kolcami od 1 do 2 cm

Posty o Sycylii:
Wulkaniczne wyspy Morza Tyrreńskiego
Ponad Czasem i przestrzenią
Urzekła mnie Taormina
Sycylia - Erice
Etna, gorące serce Sycylii
Palermo 
Katedra w Monreale 
Syrakuzy - Park Archeologiczny Neàpol
Syrakuzy - Ortygia 
Noto
Katania
Kanion Alcantary 

13 komentarzy:

  1. Piękne zdjęcia, wspaniałe informacje. Też chciałabym to zobaczyć...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj Aniu w Naprzeciw SZCZĘŚCIU.
      Dziękuję za miły komentarz i zapraszam
      Uściski :)

      Usuń
  2. Tę wycieczkę też pamiętam :) Zwłaszcza opuncję figową i tą krystalicznie czystą, choć lodowatą, wodę, którą chętnie nabrałabym ręką :)) Kiedyś to były czasy... Wystarczyło strudzonemu wędrowcowi nabrać wody z rzeki i pragnienie ugaszone. :)

    Pozdrawiam cieplutko :**** :))) (Ćmok)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miło, że wędrujesz ze mną po raz kolejny.
      Nadrabiam zaległości.
      Buziale :))*

      Usuń
  3. Takie miejsca sa dla mnie najwieksza przyjemnoscia w podrozach...przyroda, naturalne krajobrazy...piekne miejsce!! pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiem, wiem, wiem, dlatego chodzę Twoimi ścieżkami także.
      Pozdrawiam ciepło :)

      Usuń
  4. Odpowiedzi
    1. Wiem, że kochasz góry i górskie wyprawy.
      U nas za oknem lodowaty wiatr - przypomniał mi Twoją przygodę z samochodem, który zamienił się bryłę lodu...
      Brr... zimno...policzki kruszeją od mrozu...

      Usuń
    2. U mnie rano było jeszcze -11, teraz jest tylko -2. Idzie ocieplenie. Może do Ciebie też dojdzie.

      Usuń
    3. Chciałabym, chciała..., do mnie dojdzie za kilka dni dopiero.
      Dziękuję za odrobinę optymizmu :)

      Usuń
  5. Piękne zdjęcia - jak zawsze
    ciekawy i wyczerpujący opis - jak zawsze
    i jak zawsze lekki posmak zazdrości po przeczytaniu ;-)))
    Pozdrawiam cieplutko

    OdpowiedzUsuń
  6. Piękne zdjęcia i opis. Słonecznie oraz ciepło jak zwykle. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń