Krótka historia Dunluce Castle i Buncrana o zmierzchu

    cd   Kolejną atrakcją w czwartkowe popołudnie był zamek Dunluce Castle znajdujący się w niewielkiej, bo zaledwie siedmiokilometrowej odległości od Grobli Olbrzyma - Giant's Causeway.

    Pierwszy zamek w Dunluce (Dún Libhse - irlandzka nazwa) wybudował na początku trzynastego wieku potężny Ryszard Óg de Burgh (Óg - Młodszy), drugi earl (hrabia) Ulsteru, Irlandczyk i bliski przyjaciel króla Anglii Edwarda I.
    Z końcem trzynastego wieku panami Dunluce został klan McQuillanów, co potwierdzają dokumenty z tysiąc pięćset trzynastego roku. Charakterystyczne wówczas dla zamku były po wschodniej jego stronie dwie wieże bębnowe o średnicy dziewięciu metrów.
    W tysiąc pięćset trzydziestym czwartym roku jedno z dzieci McQuillanów ujrzało na skraju urwiska kobietę w białej sukni, wpatrującą się w zachód słońca i znikającą wraz z podmuchem wiatru.
    W owe zjawisko małemu lordowi nikt nie uwierzył. Dopiero na początku lat pięćdziesiątych piętnastego stulecia wiele osób potwierdziło iż widziało kobietę w bieli spacerującą o zachodzie słońca plażą poniżej zamku.
    Kobieta w bieli ukazywała się do czasu kiedy to trzydziestoletni McQuillan postanowił zejść na brzeg i stanąć oko w oko ze zjawą. Po tym wydarzeniu nikt nigdy więcej białej zwidy nie widział.

    Po dwóch przegranych bitwach, w połowie i pod koniec szesnastego wieku ród McQuillanów został wyparty przez klan MacDonnellów z Antrim i szkocki klan MacDonaldów z Dunnyveg.
    W tysiąc pięćset osiemdziesiątym  czwartym roku zamek zajął i poprawił go na styl szkocki Sorley Boy MacDonnell, jeden z najmłodszych braci klanu MacDonnellów, który przysiągł wierność królowej angielskiej Elżbiecie I, oraz jego syn Randal  z tytułem pierwszego hrabiego Antrim nadanym mu przez Jakuba I Stuarta.
    W tysiąc pięćset  osiemdziesiątym ósmym roku galeas Wielkiej Armady Hiszpańskiej Girona, z tysiącem trzystu ludzi na pokładzie, głównie rozbitków z innych jednostek roztrzaskał się w czasie sztormu o skały Lacada Point w pobliżu Giant's Causeway.
    U wybrzeży Irlandii zatonęło wówczas dwadzieścia pięć okrętów. Ci, którzy próbowali dostać się na brzeg ginęli zarówno z rąk Anglików jak i swoich pobratymców Irlandczyków i Szkotów.
    Niezwyciężona Wielka Armada Hiszpańska utraciła pięćdziesiąt dziewięć okrętów i dwadzieścia tysięcy ludzi. Liczba ofiar, w porównaniu do około stu zabitych czy też rannych ze strony Anglików była olbrzymia. Klęska Hiszpanów zapewniła Anglii hegemonię na morzach na trzysta lat.
    Sorley Boy MacDonnell pan Dunluce Castle wydobył znaczną część zatopionego ładunku Girony. Od tamtej pory zamku strzegły działa hiszpańskie, reszta skarbu poszła zaś na odrestaurowanie i rozbudowę twierdzy.
    W tysiąc sześćset trzynastym roku przyszła na świat wnuczka Sorley'a, Rose.

    Po tym jak ćwierć wieku później część zamku, w której znajdowała się kuchnia runęła do morza i zginęło kilka osób, żona ówczesnego właściciela nie chciała dłużej w nim przebywać.
    Według legendy podczas feralnej nocy w jednym z kuchennych  kątów siedział chłopiec i tylko ta część pomieszczenia nie zwaliła się z wysokiego klifu.

    Dunluce Castle był siedzibą hrabiego Antrim aż do tysiąc sześćset dziewięćdziesiątego roku, kiedy to MacDonnellowie stracili majątek stanąwszy u  boku króla w bitwie nad rzeką Boyne.
    Bitwa ta jest świętowana do dziś przez irlandzkich radykalnych protestantów - pomarańczowy zakon Orange Order, założony w Irlandii Północnej w tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym piątym roku w celu zapobieżenia emancypacji irlandzkich katolików.
    Obecnie zrzesza zwolenników utrzymania przynależności Północnej Irlandii do Zjednoczonego Królestwa. Nazwa organizacji nawiązuje do króla Wilhelma III Orańskiego, który zdetronizował ostatniego katolickiego króla Anglii, Jakuba II Stuarta.
    Z okazji dorocznej celebracji zwycięstwa organizowane są liczne manifestacje. Uczestnicy pochodów tradycyjnie noszą pomarańczowe szarfy, czarne meloniki i białe rękawice. Istotnym elementem są też flagi i sztandary przedstawiające między innymi sceny z historii ruchu oranżystów.
     Manifestacje przebiegające przez dzielnice zdominowane przez katolików i zwolenników zjednoczenia Irlandii, uznawane są za prowokacyjne.

    Obok zamku, około roku tysiąc sześćset ósmego, Randal MacDonnell, pierwszy earl Antrim założył miasto Dunluce, które zostało zrównane z ziemią podczas powstania irlandzkiego w tysiąc sześćset czterdziestym pierwszym roku.
    W dwa tysiące jedenastym rozpoczęto prace archeologiczne mające na celu odsłonięcie utraconego i jak na owe czasy bardzo nowoczesnego miasta. Odkryto je w zaledwie pięciu procentach...

                                          Droga powrotna do Buncrany 

                                       Zmierzch nad Buncraną  

cdn