Ogród sztuki na Bulwarach Wołkowa, czyli dajmy szansę przyrodzie...

     Pierwszy dzień jesieni, dzień pochmurny, zimny, z temperaturą zaledwie trzynastu stopni powyżej zera...
    - Czy to naprawdę koniec lata?
    Mam nadzieję, że ciepło jeszcze wróci..., na pojutrze prognozuje się dwadzieścia dwa stopnie..., a więc to nie koniec dobrej pogody sprzyjającej wycieczkom.
    Mimo zimna, wyciągnęłam rower i pojechałam dzisiaj w przeciwną niż zazwyczaj stronę, nie na Pólko lecz na groblę znajdującą się między Starą rzeką Supraśl a jej powiedzmy odnogą zwaną Nową rzeką, Kopaną rzeką, czy po prostu Kopanicą. Teren ten, wpisany w dwa tysiące dziesiątym roku do rejestru zabytków, nazywa się Supraskim Systemem Wodnym. Grobla kończy się w miejscu zwanym Krażowata. Tam też, przez jaz, przerzucona jest na drugą stronę rzeki kładka, a ścieżka za kładką wiedzie przez las do Krzemiennego.
    O miejscach tych wspominałam już na blogu...
    Pierwszy postój zdjęciowy zrobiłam na mostku, do którego prowadzi ulica Nowy Świat.

    Później pojechałam groblą do Krażowatej i z powrotem, aż do plaży, na której namioty rozbił cyrk Arlekin.
    Kilka zdjęć zadaszonego nowego mostku pochodzi z ubiegłego roku, z końca sierpnia...

    W niedzielę, na Bulwarach imienia Wiktora Wołkowa miał miejsce wernisaż plenerowej galerii rzeźb zatytułowany Ogród sztuki, który powstał jako jedna z inicjatyw zgłoszonych do projektu Dajmy szansę przyrodzie, sfinansowany przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie. 

    Na wernisaż zaprosiła mnie autorka Pegazów, Lila Wyszkowska. Kilku innych autorów znam z czasów mojej pracy w Liceum Plastycznym...
    Zainteresowała mnie instalacja Agnieszki Kiersztan, absolwentki tejże szkoły, także niegdyś mojej uczennicy, nazwana przez nią Sovranita transitoria - Iluzja władzy - ciekawy pomysł, przypominający mi złotą klatkę dla ptaków, w środku której zamiast wiszącego trapezu stoi krzesło z siedziskiem wyłożonym mozaiką ze złotych kwadracików. Takimi samymi złotymi kwadracikami ułożone zostały równe szeregi postaci męskich i żeńskich, naprzemiennie trzymających się za ręce, zwrócone twarzami w kierunku krzesła, jak się domyślam symbolu władzy, leżą na betonowej posadzce - taki posłuszny, zdyscyplinowany tłum..., nad którym wisi but tyrana... 

     Na wczorajszym wernisażu nie byłam, ale dzisiaj za to usiadłam sobie w klatce, na złotym krześle..., bez insygniów władzy: korony, czy też diademu, berła, jabłka, pierścienia..., ot taka sobie... iluzja władzy...

                                    Supraśl, 21 września 2015 roku