Zakochani w Rzymie, czyli 1500 znaków ze spacjami

I znowu pada deszcz. Na szczęście kropi spokojnie, wiatr nie hula, błyskawice nie rozdzierają nieba… Czy to już zapowiedź jesieni?

Zasiadam przed ekranem mojego laptopa, otwieram pocztę, sprawdzam wpisy na portalach społecznościowych, a na Facebooku trafiam na konkurs Zakochani w Rzymie. Czytam szczegóły. Muszę sobie wyobrazić, że moim przewodnikiem po Wiecznym Mieście jest Woody Allen, z którym zwiedzaliśmy już Nowy Jork, Barcelonę i Paryż. Tym razem Nowojorczyk może mnie zabrać w trzy różne miejsca, które ja muszę wybrać i na dodatek uzasadnić, dlaczego chcę je zobaczyć.

I chociaż fanką tego oryginalnego artysty współczesnego kina nie jestem, to zabieram się do napisania wypowiedzi konkursowej. Jeszcze nie wiem, że stworzę tekst nie w takim formacie jak potrzeba, ale o tym nieco później. Filmu Zakochani w Rzymie, zapowiadającego porażkę artysty, nie widziałam. Jedynym jego filmem, który mi się podobał był Vicky Cristina Barcelona. Początkowo myślałam, że to obraz Pedro Almodóvara i siedząc w kinie między dwiema moimi przyjaciółkami, zapytałam, czy aby na pewno Woody Allen jest jego twórcą. Nie wierzyłam własnym oczom, na dodatek do moich uszu wpadała  muzyka  typowa dla wyrazistego, autorskiego stylu hiszpańskiego reżysera. Czyżby geniusz niekochanego przeze mnie, ale uwielbianego przez wielu Polaków Allena się skończył, a on sam czerpał pomysły od innych...?

Kusiła mnie główna nagroda w konkursie, jaką był wyjazd do Rzymu.

Wybrałam trzy miejsca i uzasadniłam mój wybór.

A oto tekst:

Nie wyobrażam sobie zwiedzania świątyń z Woody Allenem, ateistą i twórcą intelektualnej komedii. Nie wyobrażam sobie także, że mogłabym Woody Allenowi darować Watykan i przejść obojętnie koło siedziby Najwyższego Władcy Chrześcijaństwa i nie zobaczyć poematu harmonii i nieskończonego piękna, jakim jest gloryfikująca Grób Rybaka z Galilei Kopuła Michała Anioła, której szarobłękitny kolor zlewa się z błękitem niebios. Jakże mogłabym nie przemknąć z tym drobnym Nowojorczykiem podcieniami monumentalnych kolumn Berniniego do Biblioteki Watykańskiej, która z pewnością rozgrzeje do czerwoności twórcę filmów bazujących nie tylko na seksualności, ale na filozofii i psychologii także. A ja? Jakich ja palpitacji serca doznać mogę na widok antycznych kolekcji, manuskryptów i rzadkości bibliograficznych…Wergiliusza, Cycerona...?

   Na obniżenie temperatury, schłodzenie rozpalonych policzków i uspokojenie drżących z wrażenia rąk poszukamy fontann, tak jak w intelektualnej romantycznej komedii Vicky Cristina Barcelona, gdzie tłem w jednej ze scen jest Fontanna Gaudiego w Parku Güell. A jakże! Byłam tam musiałam  sobie zrobić zdjęcie przed bajecznie kolorowym smokiem!

Ciekawa jestem, który z rzymskich, bogato dekorowanych wodotrysków zainspiruje zdobywcę czterech Oskarów. Może Fontanna Najad na Placu Republiki z czterema urzekająco pięknymi nimfami, a może Fontanna Trytona mitycznego boga mórz, dłuta Berniniego na Piazza Barberini, a może ta z czterema bóstwami rzecznymi, symbolizującymi Nil, Ganges, Dunaj i Rio della Plata na Piazza Navona także dzieło Gianlorenzo Berniniego. Pewnie zatrzymamy się na niewielkim placu w siedemnastowiecznej scenerii z Fontanną di Trevi, która czerpie wodę z wciąż czynnego akweduktu zbudowanego przez Marka Agrypę w dziewiętnastym roku przed narodzeniem Chrystusa. A może…? Może to będzie Fontanna Żółwi z czterema Efebami – urodziwymi chłopcami, na Piazza Mattei jedna z mniejszych, ale jakże uroczych wykonanych w brązie, którą także wybudowano w celu doprowadzenia wody pitnej ze starożytnego akweduktu Acqua Vergine…

Nie będę protestować o nie, kiedy sam mistrz kina wprowadzi mnie do Muzeum Kapitolińskiego. Kto by nie chciał zobaczyć Umierającego Gallusa – dzieło starożytnej sztuki, albo helleński zakazany pocałunek dwojga młodych zakochanych Amora i Psyche, czy też najlepszą kopię Odpoczywającego Satyra, albo popiersie Homera opiewającego wojny trojańskie, któremu aż siedem miast nadało swoje obywatelstwo i który tradycyjnie przedstawiany jest jako biedny stary ślepiec. A Sokratesa nie chcielibyście zobaczyć? Tego słynnego ateńskiego filozofa ukazano jako satyra ze spłaszczonym nosem, masywnymi ustami i oczami wychodzącymi z orbit. Jeszcze przed wypiciem śmiertelnej czary utrwalił on podstawy nieśmiertelności duszy. To jeszcze nie koniec tej bogatej kolekcji! Jest jeszcze Dziewczynka z gołębiem, Wenus Kapitolińska, Chłopiec wyciągający cierń ze stopy, obraz Caravaggio Św. Jan Chrzciciel…

Na Kapitol prowadzi długi szereg schodów, zwany Kordonatą, wykonany na podstawie szkiców Michała Anioła. Weszliśmy po nich triumfalnie i triumfalnie zeszliśmy.

Zanim wysłałam pod wskazany adres moją wypowiedź sprawdziłam raz jeszcze warunki udziału w konkursie. Tekst nie mógł przekroczyć 1500 znaków ze spacjami. Co to są te znaki? Jan, kolega informatyk, tłumaczył mi kiedyś jak się formatuje tekst. Odchodziłam od zmysłów. Na szczęście z pomocą przyszedł mi mój syn i dwoma kliknięciami myszką pokazał jak to się robi. Zamarłam z przerażenia, bo miałam o dwie trzecie znaków za dużo. Wycinałam więc wyraz za wyrazem kontrolując zawartość. Co z tego wyszło? Zobaczcie sami! Moja wypowiedź licząca dokładnie 1500 znaków ze spacjami została już wysłana. Niestety nie otrzymałam jeszcze potwierdzenia udziału w konkursie. No cóż! Tak czy siak na moim blogu pozostanie ślad w postaci tego wpisu.

Dodam jeszcze kilka fotografii z mojej wcześniejszej wyprawy do Rzymu. Nie są to najlepsze zdjęcia, bo kilka lat temu nie miałam mojej lustrzanki i skupiałam w większości uwagę na ludziach. Niestety nie opublikuję też moich ukochanych zdjątek, na których towarzyszy mi pewien Amorek i którego tożsamości zdradzić nie mogę. Pokażę jedynie jego rękę. Niech klimat intelektualnej, czy też inteligentnej romantycznej komedii towarzyszy nam do końca!

Taki oto tekst wysłałam:

Nie wyobrażam sobie zwiedzania świątyń z Woody Allenem ateistą i twórcą intelektualnej komedii. Nie wyobrażam sobie także, że mogłabym mu darować Watykan i nie zobaczyć Kopuły Michała Anioła gloryfikującej Grób Rybaka z Galilei. Jakże mogłabym nie przemknąć z tym drobnym Nowojorczykiem podcieniami kolumn Berniniego do Biblioteki Watykańskiej, która z pewnością rozgrzeje do czerwoności twórcę filmów bazujących nie tylko na seksualności, ale na filozofii i psychologii także. Na schłodzenie rozpalonych policzków poszukamy fontann tak jak w filmie Vicky Cristina Barcelona, gdzie tłem w jednej ze scen jest Fontanna Gaudiego. Który z rzymskich wodotrysków zainspiruje zdobywcę czterech Oskarów? Może Fontanna Najad z urzekającymi nimfami, a może Trytona mitycznego boga mórz, a może ta Czterech Rzek, czy di Trevi, która tak jak Fontanna Żółwi czerpie wodę ze starożytnego akweduktu. Nie będę protestować o nie, kiedy mistrz kina wprowadzi mnie do Muzeum Kapitolińskiego. Kto by nie chciał zobaczyć Umierającego Gallusa, zakazanego pocałunku Amora i Psyche, Odpoczywającego Satyra, Homera, tradycyjnie przedstawianego jako biednego starego ślepca? A nie chcielibyście zobaczyć słynnego ateńskiego filozofa przedstawianego jako satyra ze spłaszczonym nosem, masywnymi ustami i oczami wychodzącymi z orbit? To nie koniec tej bogatej kolekcji!

Na Kapitol prowadzi Kordonata szereg schodów, wykonany na podstawie szkiców Michała Anioła. My tymi schodami zejdziemy i na dole powiemy sobie do zobaczenia!

A teraz obiecane zdjęcia

Kopuła Bazyliki Św. Piotra - dzieło Michała Anioła

Rzym

Rzym

W kolejce do grobu Jana Pawła II jeszcze wtedy w podziemiach i Muzeów Watykańskich

Galleria delle carte geogreafiche

Przejścia pomiędzy salami muzeum

Fresk Rafaela - Szkoła ateńska. Heraklit wsparty na łokciu ma cechy Michała Anioła...

Kaplica Sykstyńska - Sąd Ostateczny - fresk Michała Anioła

Kaplica Sykstyńska - Stworzenie Adama - fresk Michała Anioła

Fresk Rafaela - Dysputa o Najświętszym Sakramencie

Bazylika Św. Piotra - Pieta Michała Anioła

Bazylika Św. Piotra - wnętrze kopuły - dzieło Michała Anioła

Św. Piotr w brązie - dzieło przypisywane Arnolfowi di Cambio

Św. Mateusz - celnik z Kafarnaum

Ach , żeby tak mieć swojego pana, by oprzeć pysk na jego kolanach, by leżeć przy nim do góry brzuchem i żeby drapał mnie za uchem