Uśmiechnij się

  

    Światowy Dzień Uśmiechu nie ma stałej daty. Obchodzi się go w pierwszy piątek października. Na pewno każdy z Was widział znaczek z uśmiechniętą buźką na żółtym tle, autorstwa Harveya Rossa Balla. 

    Słynnego smiley’a Ball stworzył w 1963 roku, na zamówienie pewnego towarzystwa ubezpieczeniowego dla podniesienia morale jego pracowników. Owe uśmiechnięte buźki firma umieszczała na identyfikatorach, wizytówkach, przedmiotach biurowych, plakatach… Harvey Ball za smiley’a otrzymał wynagrodzenie w wysokości czterdziestu pięciu dolarów. Wkrótce żółto czarne logo pojawiać się zaczęło masowo w różnych mediach, ale Ball nie zastrzegłszy sobie praw autorskich nie otrzymywał z tego tytułu żadnych profitów.

    Za to pewien Francuz, Franklin Loufrani zgłosił smiley’a w Narodowym Instytucie Własności Przemysłowej (INPI) w Paryżu, a w Wielkiej Brytanii utworzył towarzystwo pod nazwą Smiley Word i na dodatek kopię uśmiechniętej buźki złożył i zastrzegł w stu innych krajach. Jak się łatwo domyśleć zbił fortunę.

    Harvey Ball nie miał o to żalu. Mówił o sobie: Mogę zjeść na raz tylko jeden stek i prowadzić tylko jeden samochód /tłumaczenie własne/.

    Nie mniej jednak 1 października 1999 roku wpadł na pomysł, ażeby przypomnieć pierwotne przesłanie smiley’a i zorganizować w Worcester w stanie Massachusetts, Światowy Dzień Uśmiechu. W inauguracyjnym przemówieniu powiedział: Ten dzień odzwierciedla to, co jest w każdym z nas – patrząc na inną osobę chcemy ujrzeć uśmiech. Czasem o tym zapominamy. Czasem świat wydaje się wielki i pełen problemów, które trudno zrozumieć, a co dopiero rozwiązać. Zaczynamy wierzyć, że jesteśmy zbyt mali, żeby dokonać zmiany. Ale to nieprawda. Prawda jest taka, że każdy z nas może coś zmienić każdego dnia.

    Ten nieco przydługi, ale ciekawy wstęp zamieściłam nie bez powodu, bo właśnie w tym roku Światowy Dzień Uśmiechu przypadał na piątego października i właśnie tego dnia Supraskie Centrum Kultury zorganizowało wystawę zatytułowaną Uśmiech dziecka w starej fotografii.

    Nie tylko mnie, ale także wielu innych mieszkańców miasta, organizator wystawy poprosił o stare zdjęcia z dzieciństwa.

    Idąc na otwarcie owej wystawy zastanawiałam się, czy ludzie wiedzą o tym wydarzeniu, obserwowałam ich twarze szukając uśmiechów i uśmiechałam się do spotykanych po drodze... Jednak niczego szczególnego w zachowaniu przechodniów nie widziałam, dzień jak co dzień, ludzie zapatrzeni w swoje wnętrza, często nieuważni pędzili gdzieś przed siebie…

    W sali wystawowej dominowała fotografia czarno biała. Przyszłam nieco wcześniej, żeby zrobić kilka zdjęć. Towarzyszyła mi Małgosia moja przyjaciółka z chóru. Oglądałyśmy stare, mocno przyblakłe fotografie i czytałyśmy podpisy pod niektórymi z nich. 

Nie płacz, że coś się skończyło, tylko uśmiechaj się, że ci się to przytrafiło

Nie wiesz co zrobić ?  - Uśmiechnij się !

Czy potrzebny jest czyjś uśmiech, żeby samemu się uśmiechać ?

Z biegiem lat coraz bardziej tęsknimy do dzieciństwa

Uśmiech to taka krzywa, która wszystko prostuje

Chcesz poprawić swój wygląd ?  - Uśmiechnij się !

Uśmiech i muzyka to najkrótsza droga do drugiego człowieka

   W Sali obok, gdzie na stałe zainstalowano prace Wiktora Wołkowa słychać było gwar. Zajrzałam tam. Do występu przygotowywał się zespół ludowy Jarzębina z Karakul, siedem na ludowo przywdzianych kobietek w wieku dojrzałym i jeden szwarny młodzieniec. Na początek obejrzeliśmy krótkie przedstawienie o ziołolecznictwie ludowym i autorytecie wiejskiej zielarki, później zaś wysłuchaliśmy ludowych pieśni…

    Ale co tam będę o tym pisać. Popatrzcie sami…

Przychodzi baba do zielarki ...

A ta, ... len z kuferka wiklinowego wyciąga i na przedramieniu podpala ...

Urazy wszelkie leczy ...

Zioła rozdaje ...

Popiołem cugi łagodzi ...

Lubczyku nie żałuje ...

Dyrektor Centrum Kultury w Supraślu dziękuje za występ zespołowi Jarzębina z Karakul

Przyśpiewki ludowe

Ileż energii, zapału, radości, UŚMIECHU ...

/trzy pierwsze zdjęcia pochodzą z internetu/

Światowy Dzień Uśmiechu,  SUPRAŚL - 5 października 2012 roku