Wiosna tuż, tuż

     Od czterech dni aż do wczorajszego popołudnia niebo stało w wiosennym błękicie. Właśnie wczoraj przeorały je samoloty. Leciały wysoko, po kilka, w niewielkich odstępach czasu, pozostawiając po sobie smugi, które po krótkim czasie zamieniały się w szerokie pasy o różnych odcieniach szarości i brudnego fioletu. Biegły równolegle lub krzyżowały się pod kątem i nie znikały, tylko coraz bardziej zasłaniały lazurową przestrzeń.

     Patrząc w górę myślałam o zmierzchu, tym cztery dni wstecz, kiedy to na mój dom nacierały czarne ciężkie chmury zalewając powoli czyste i jeszcze dość jasne niebo. Sprawiały wrażenie fali w przypływie z groźnym postrzępionym, wysokim czołem. Nigdy wcześniej nie widziałam tak niepokojącego zjawiska. Byłam przekonana, że za moment zaczepią o komin i gęstą, duszącą ciemnością spowiją dom. Biegałam od okna do okna sprawdzając na ile jest to możliwe, ale one jakby zatrzymały się w miejscu, a może płynęły wzdłuż, dzieląc niebo na dwie części. Powiało grozą, więc odeszłam od okien i zajęłam myśli czymś innym.

      - A dzisiaj?
      Rankiem, zastanawiałam się dlaczego słońce nie przebiło się jeszcze przez grubą warstwę chmur, zwiastując tak jak w poprzednich dniach, piękną wiosenną pogodę. Pomyślałam, że jest zbyt wcześnie na prognozę całodniową i mimo silnego wiatru z północny wyszłam na długi spacer z moim psem Mahoniem. Było dopiero kilkanaście minut po dziewiątej. Szłam jak zawsze pomiędzy stawami, do których zaczęto już wpuszczać wodę, później zaś brukowaną drogą w kierunku Pięciu Dębów, na skraj lasu. 

      Miałam zamiar pójść drogą na Pólko, wiodącą przez puszczę, ale ta okazała się być śliska i przypominała tor łyżwiarski. Skręciłam w prawo w stronę łąk. Tu też nie było łatwo. Wąskie koleiny, w miejscach bardziej odsłoniętych były oblodzone. Wybierałam środek duktu i szłam po zamarzniętym śniegu, który pod moim ciężarem pękał z trzaskiem. Stopy zapadały się łamiąc twardą skorupę. Po chwili znalazłam się w wąwozie i schodziłam w dół w dolinę rzeki. Na łąkach tylko gdzieniegdzie zalegał śnieg. Marcowy wiatr osuszył ziemię, a mróz uczynił ją twardą. Nogi nie zapadały się w trzęsawiskach tak jak latem. Mogłam śmiało wędrować do miejsca, w którym niegdyś dwa brzegi rzeki Supraśl spinał drewniany most. Latem kąpały się tam i plażowały starsze dzieci ze Studzianek, a ci co nie mieli samochodów, właśnie tamtędy przeprawiali się do Supraśla, pieszo lub rowerem.

      Mahoń węszył i biegał po niewidzialnych dla mnie tropach dzików, które przekopały olbrzymie połacie doliny w poszukiwaniu pędraków i dżdżownic. Były także pod dębami na skraju puszczy lecz tam nie ryły głęboko.

      Kiedy robiłam zdjęcia telefonem komórkowym nad lasem wisiało słońce w zamglonej poświacie. Nie miało szans na przebicie się przez biało szarą warstwę chmur. Silny wiatr smagał moją twarz i wdzierał się pod puchową kurtkę. Mimo panującej w dolinie ciszy w powietrzu czułam wiosnę. W drodze powrotnej, kiedy dochodziłam do stawów tuż nad moją głową przeleciały dwa łabędzie, po czym usiadły na płytkiej jeszcze wodzie i szukały miejsca do nurkowania. Koło domu kręciła się para sierpówek, być może ta sama, która w ubiegłym roku założyła gniazdo w szaro niebieskim świerku, posadzonym niedługo po narodzinach syna. Zauważyłam też sójkę kręcącą się nad podwórkiem.

     - Ech... !
     - Zapachniało, zajaśniało... !  Wiosna, czy to ty… ?

     

Pięć Dębów na skraju lasu

Droga na Pólko wygląda jak tor łyżwiarski

Skręcam w prawo, w stronę łąk

Idę skrajem lasu

W lesie jeszcze dość gruba warstwa śniegu

Pod tym dębem dziki szukały żołędzi

Symbol długowieczności, dostojeństwa i siły

Hen w dali, za rzeką, Studzianki

Zatrzymaliśmy się nieco dłużej, koło tego dębu

Mahoń w kąpieli śnieżnej

Oddalamy się od ściany lasu

Na otwarte przestrzenie dziki wychodzą po zmierzchu

Łąki przeorane przez dziki

Zamarznięte mokradła

Wśród wysokich suchych traw

Rzeka w niektórych miejscach wylewa się na łąki

Te drewniane elementy to pozostałości mostu

Rozczochrane kępy nie koszonych traw

Ziemia jest zamarznięta, więc śmiało mogę podejść do brzegu

Wysoki poziom wody w rzece

Tutaj trawy nie były koszone

Poza do zdjęcia

Wiosną, wszystkie sterczące trawy padną

Ile tutaj zapachów

- Mahoń !  - Wracamy !

Wracamy na skraj lasu i skręcamy w lewo

Na rozdrożu. Tędy mogłabym dojść do wspomnianej lodowej drogi

Między łąką a lasem

Wychodzimy z lasu

Koło Pięciu Dębów

W tym stawie wody jeszcze niewiele i jest zamarznięta

Pomału przemieszczają się łamiąc cienką warstwę lodu

W oczekiwaniu na ciepło