Maj, miesiąc życiowej mocy

     Rzymianie czcili Maję jako matkę - ziemię, boginię wiosny, życiowej mocy, pomyślności, wzrastania, rozkwitu sił przyrody… Jej imieniem nazwano najpiękniejszy miesiąc w roku.
      Nikt nie zaprzeczy, że określenie młoda ziemia pasuje do maja, że maj jest delikatny jak pierwszy pocałunek, że wszyscy go kochają, wyczekują, a kiedy nadchodzi wylegają tłumnie z domów, żeby go powitać, przyglądać się mu i podziwiać…
      Nie będę opisywać jak wygląda polski maj, jakie kwiaty i zioła kwitną na polach, łąkach, w lasach, ogrodach, jak każdego dnia zmieniają się kolory, jak wygląda majowe niebo, wschody i zachody słońca, jak wszystko co żyje aż kipi radością i nabiera życiowej mocy. Takiej mocy i ja nabieram, taką moc daje mi przyroda…
 
     Moja niedzielna wyprawa rowerowa do lasu wiodła inną niż zazwyczaj trasą. Pojechałam w stronę Majówki, przez Izoby do Cieliczanki, a stamtąd do Supraśla. Przejechałam około dwudziestu czterech kilometrów.   
     Zachwycało mnie odradzające się nowe życie i intensywna soczysta zieleń, która coraz większą masą maiła drzewa liściaste…
      W brzozowym zagajniku urzekły mnie mokradła z kwitnącymi kępami traw o niezidentyfikowanej przeze mnie nazwie. Na koniuszkach długich zielonych igieł pstrzyły się białe kłębuszki drobnych kwiatków. W innych zaś miejscach do rozkwitu szykowały się żółte irysy. Po długiej zimie i nocnej ulewie o wejściu na bagna nie było mowy. Fotografowałam je z drogi… 

     A w centrum Supraśla panowało wielkie wiosenne ożywienie. Na głównej ulicy 3 Maja zaparkowane były dwa rzędy samochodów osobowych. Goście spoza miasta oblegali Jarzębinkę, gdzie pani Czesia serwowała pyszne kartacze i babkę ziemniaczaną. Alkierz na brak gości także nie narzekał. W ogródku przed Domem Ludowym odpoczywała grupa rowerzystów zajadając specjały alkierzowej kuchni …
 

       Co działo się na Bulwarach imienia Wiktora Wołkowa nie wiem. 

Jechałam przez park. Tam sfotografowałam łan kwitnącej na niebiesko

niezapominajki...

      A na podwórku niecierpliwił się już moją dłuższą nieobecnością pies Mahoń. Podskakiwał radośnie na mój widok i czekał na rękawiczkę rowerową, którą zawsze niesie w pysku od bramki do drzwi domu, a potem czeka na dziękczynne pieszczoty. Wzięłam smycz i pomaszerowaliśmy na wyczekiwany spacer, w stronę stawów i nad rzekę…( zdjęcie z Mahoniem z ubiegłorocznej jesieni )
     Wieczorem z okna na strychu obejrzałam zachód słońca.
 

         Ech…, piękna to była niedziela, upalna, słoneczna, pełna wrażeń… 

     dzień 19 maja 2013 roku