Obłoki - Czesław Miłosz

 Obłoki, straszne moje obłoki,
 jak bije serce, jaki żal i smutek ziemi,
         chmury, obłoki białe i milczące,
         patrzę na was o świcie oczami łez pełnemi
i wiem, że we mnie pycha, pożądanie
i okrucieństwo, i ziarno pogardy
         dla snu martwego splatają posłanie,
         a kłamstwa mego najpiękniejsze farby
                                                   zakryły prawdę.
Wtedy spuszczam oczy i czuję wicher,
co przeze mnie wieje, palący, suchy.
         O, jakże wy straszne jesteście, stróże świata, obłoki!
         Niech zasnę, niech litościwa ogarnie mnie noc.
                                              /Czesław Miłosz/

   Cztery górne zdjęcia przedstawiają śmierć Prokris - MORT de PROCRIS  (Kefalos - syn boga Hermesa, Prokris - córka króla Aten, temat zaczerpnięty z poematu Owidiusza), dwa kolejne zdjęcia Miłość Braterską - La Charité Fraternelle.



  Ogrody w Rambouillet, 30 lipca 2014