Paryż - Square de Montsouris i Réservoir de Montsouris

    Montsouris to nie tylko nazwa parku. Są jeszcze: Square de Montsouris, Réservoir de Montsouris, trzy hotele mające w nazwie Montsouris...,
a wszystko to znajduje się w pięćdziesiątej czwartej dzielnicy administracyjnej Paryża zwanej Quartier-du-Parc-de-Montsouris, nie mylić z okręgami, tak zwanymi arrondissements, których jest dwadzieścia. Magia słowa (mont - góra, souris - mysz), mysi zawrót głowy, zaczarowana, prześmiewcza mysia kraina jakby z baśni wyjęta. Wszystko tu pachnie, no właśnie czym tu pachnie!?
    Pachnie i wróżką i trolem jak na baśń przystało, mocami nadprzyrodzonymi i zwykłym śmiertelnikiem... Dwa światy rzeczywisty i nierzeczywisty przenikają się wzajemnie, ten pod ziemią i ten na jej powierzchni, królestwo śmierci ze starannie poukładanymi milionami szkieletów i ziemia żywych z ograniczającymi wolność zasadami, koniec i początek bytu ze wzlotami i upadkami... romantyczna koncepcja miasta jako miejsca niepokojącego i pełnego mrocznych tajemnic...
     A wszystko to dzięki kamieniołomom z czasów rzymskich, które po eksploatacji wapienia potrzebnego do budowy miasta porzucono na długo i dopiero w czasach Drugiego Cesarstwa zamieniono je na katakumby i ... zbiornik wody pitnej, ale o nim za chwilę.
    Jedna z bramek parkowych wychodzi wprost na brukowaną, około dwustumetrowej długości uliczkę zwaną Square de Montsouris, sprawiającą wrażenie kolejnej parkowej alei, obsadzonej najrozmaitszą roślinnością, która zdobi sześćdziesiąt domów w stylu Art Nouveau i Art Deco. Uliczka stanowi własność prywatną i nie jest częścią domeny publicznej. Zbudowano ją w latach 1920-1930 i dopiero dekretem z dnia 23 czerwca 1959 roku stała się ogólnodostępna. Dwadzieścia osiem domów to mieszkania zwykłych obywateli. Skonstruowano je z nakazu obowiązkowo z cegły w kolorze czerwonym lub ochry. Zalicza się je do zabudowy typu HBM - nazwa aktualna do 1949 roku, obecnie HLM -mieszkania z niskim czynszem.
    Na początku uliczki, pod numerem 2, stoi dom Gaut, zaprojektowany w 1923 roku przez francuskich architektów i przedsiębiorców braci Augusta i Gustawa Perret.

    Swój dom na square Montsouris zbudował francuski malarz nowej szkoły paryskiej École de Paris Roger Bissière (1886-1964). Mieszkał w nim do 1939 roku, a latem wynajmował go swojemu przyjacielowi, również malarzowi francuskiemu, rosyjskiego pochodzenia, Nicolasowi Wackerowi (1897-1987).

    Pod numerem 40, na malutkim dziedzińcu, rzeźbiarz Claude Bouscau (1909-1985) ustawił Ledę z łabędziem, którą w grudniu 2013 roku przeniesiono do Muzeum Sztuki i Przemysłu - La Piscine w Roubaix (kolekcja rzeźb eksponowanych wzdłuż dawnego basenu).
    Domy z numerami 40 i 6 zostały zbudowane przez Gillesa Buissona w 1923 roku. Ten pod numerem 40 nie zmienił się przez lata i dzisiaj wygląda na opuszczony, albo też przygotowany do remontu, bowiem wyraźnie widać, że wiele elementów, w szczególności drewnianych, wymaga renowacji. Dom zamieszkiwali: Gilles Buisson, pani Marceron i jej córka pani Bouscau, żona rzeźbiarza, który tam mieszkał do swojej śmierci w roku 1985.

    Na końcu uliczki, na rogu z avenue Reille pod numerem 51, znajdowała się pracownia malarza Amédée Ozenfanta (1886-1966), którą zaprojektował Le Corbusier.

    Każdy, kto tamtędy przechodzi zwróci uwagę na zaparkowane samochody, większość z nich jakby specjalnie przystosowanych do rozmiarów tego wyjątkowego pełnego magii miejsca. Nie da się na przykład nie zauważyć szarego Smarta długiego na dwa duże męskie kroki i szerokiego na jeden, przyklejonego do ściany i wciśniętego w wąską bramę ogrodzenia. Na prowadzenie takiego pojazdu nie jest wymagane prawo jazdy.

    Od Parku Montsouris uliczka biegnie w dół do avenue Reille, przy której znajduje się kolejna paryska ciekawostka, cudeńko architektury, prawdziwy klejnot technologii ekologicznej, a mianowicie Réservoir de Montsouris, jeden z pięciu głównych zbiorników zaopatrujących Paryż w wodę. Ciągnie się na ponad jednej trzeciej długości tej ulicy i oczywiście wybudowano go na terenie dawnych kamieniołomów. 

    Na zewnątrz wygląda jak ogromna pryzma w kształcie czworoboku, z trzyhektarowym trawnikiem na górze, z poziomu jezdni niewidocznym. Zbiornik został zbudowany w drugiej połowie dziewiętnastego stulecia przez inżyniera Eugène'a Belgranda. Wewnętrzna konstrukcja, zwana często katedrą wody, to rzędy betonowych kolumn połączonych łukami podtrzymujących sklepienia dwóch pięter. Dolne zbiorniki mają głębokość 5 metrów, górne zaś 3,30 metra. Woda utrzymywana w temperaturze wody źródlanej, gromadzona w czterech basenach, dostarczana jest przez akwedukty rzek Vanne, Voulzie, Loing i Lunain...

    Jakie jeszcze tajemnice skrywa podziemny Paryż? Warto poszperać i tu i tam, obejrzeć zdjęcia i filmiki realizowane przez katafili Paryża - miłośników podziemnych przygód, którzy nielegalnie eksplorują kilometry korytarzy...  

Paryż, 2 kwietnia 2016 roku