Poetycka kraina, czy świat do góry nogami widziany?

          Miejsce Spotkań Wymyślonych to poetycka kraina Mar Caneli.
      Często ją odwiedzam, bo tam wszystko jest inne, tam żyje się inaczej 

                 i oddycha  pełniej, tam każda pora roku jest piękna, 

                       tam malownicze wschody i  zachody Słońca, 

                              tam każda faza Księżyca zachwyca....
                Tam dzika natura i dziwna kobieta, która znowu odeszła...

                                    i tylko trawy się za nią kołyszą...

            Tam rok nowy się zaczął i znowu upłynął, a ona wiecznie młoda...
        Wejdź tam. Właśnie zaparzyła dwie filiżanki radości, jedną dla Ciebie. 

                    Ja już jestem w środku zapisanych wierszem myśli                                 

sprawdziła pobieżnie
czy wszystko spakowane 

choć wie, że i tak

wkrótce porzuci walizki 

są takie drogi

pod bladym księżycem

w które można wejść

tylko z pustymi rękami

     Od dawna nosiłam się z zamiarem wykorzystania wierszy Mar Caneli
w Naprzeciw SZCZĘŚCIU. Dzisiaj taka okazja się nadarzyła, bowiem wczesna wiosna tego roku nastraja poetycko, a moje spacery przynoszą owoce w postaci barwnych fotografii, które chciałam połączyć z jej poezją.
     Z psem spaceruję zawsze w tym samym kierunku, na Pólko. To moje ulubione miejsce. I ile razy tam jestem, tyle razy odkrywam coś nowego, a dzieje się tak za przyczyną światła, które każdego dnia dotyka Ziemi pod innym kątem. Dzisiaj kiedy wychodziłam z domu niebo przykrywała gruba warstwa chmur, ale kiedy dotarłam na Pólko, szara pierzyna zaczęła się rozrywać, wyjrzało słońce i ozłociło dolinę rzeki.  

     W poniedziałkowe przedpołudnie hałasowały różne gatunki ptaków, w tym para zaprzyjaźnionych kruków. Cieszyłam się, że to ptasi koncert, a nie wycie pił motorowych, które od dłuższego czasu tną las wokół Pólka. Jeszcze w sobotę po południu jęczały padające drzewa. Przykry to widok. Kiedyś las zimą odpoczywał, dzisiaj wycina się go bez względu na porę roku nie zważając na warunki pogodowe.
    Jako, że żywej duszy w pobliżu nie było ległam na wznak na biwakowym stole i obserwowałam niebo. Wiosenny wiatr szybko przeganiał chmury, a ja biegłam razem z nimi pospiesznie przebierając nogami. Pies widząc moją pozycję rozłożył się w złocistej trawie i obserwował okolicę. 

     A kiedy bieganie po chmurach znudziło mi się, zaczęłam śledzić słońce, które rzucało na dolinę rzeki ich cienie...
     Nie spieszyło mi się

nie musimy już nigdzie iść

żadną ścieżką, żadnymi polami

zostańmy wśród smugi wiatru

usiądźmy...  gdzie popadnie

nic nie mówmy, nie róbmy nic

nieruchomo pośród rozstajów

połóżmy się w poprzek drogi

gdziekolwiek, gdzie nikt nas nie znajdzie

ukoją nas senne ballady

dojrzeją w nas kłosy i malwy

u zbiegu braku dróg

nic nigdy nie przepadnie

Wiersze i zdjęcie Mar Caneli pochodzą z Miejsca Spotkań Wymyślonych opublikowanych za jej wiedzą i zgodą.

http://mar-canela.blogspot.com/