Krynica Zdrój - perła uzdrowisk polskich

     Zimą, Krynica Zdrój nie była mi tak przyjazna jak pod koniec lata tego roku. Pamiętam kiedy jechałam tam z synem na narty swoją Laguną to śniegiem zawiewało tak, że ledwo widziałam drogę. Biegi redukowałam do dwójki i ze strachem w oczach z zimnym potem na plecach pokonywałam najtrudniejszy cztero i półkilometrowy odcinek ostrych zakrętów, jeden po drugim, jeden po drugim..., stromizną pod górę, nawierzchnią śliską z niewidocznymi krawędziami drogi w koszmarnej zamieci śnieżnej...

    Tym razem nie prowadziłam auta, siedziałam obok R i opowiadałam mu o moich i syna zimowych przygodach, pełnych niespodzianek. Jedną z nich był pensjonat Aria, położony chyba w najwyższym punkcie miasta, na końcu ulicy Jana Kiepury. Mieliśmy włączony GPS i od razu trafiliśmy w jakiś tunel wycięty w białych zaspach na szerokość jednego samochodu osobowego. Spokojnie, ale zdecydowanie bez zbędnego przyśpieszania pokonywałam jak mi się wtedy wydawało niemalże pionowy podjazd, a kiedy prawie, prawie osiągnęłam szczyt jakiemuś matołkowi w taką zawieję chciało się właśnie z tego szczytu zjeżdżać. Musiałam się zatrzymać i oczywistym było, że nie ruszę ponownie z miejsca mimo nowiutkich opon zimowych. Myślałam, że odpadnę od tej nieprzyjaznej ściany.
    Jednak zima ma i te dobre strony, bo kochają ją narciarze i jest ich wszędzie pełno niezależnie od warunków pogodowych. Kilku młodych silnych mężczyzn zaparło się o zaspę tak, że auto ruszyło i z ich pomocą pokonałam dosłownie kilka metrów brakujących mi do celu. Kolejną niespodzianką był malutki parking kończący się przepaścią. Kiedy przekroczyliśmy z synem próg pensjonatu okazało, się że moi znajomi z dziećmi, jeszcze są w drodze. Byłam poniekąd dumna z faktu, że dotarłam tam prawie godzinę wcześniej, ale też i zdeterminowana do poszukania nowego lokum, bowiem nie wyobrażałam sobie codziennych zjazdów i wjazdów z i do pensjonatu Aria.
    Nie znaleźliśmy nigdzie wolnych miejsc, a na drugi dzień przy pięknej słonecznej pogodzie i posypanej piaskiem ulicy humor mi się znacznie poprawił, ale tylko na tyle, żeby po nartach na Jaworzynie natychmiast wracać i prosić Boga o to, żeby nikomu nie chciało się zjeżdżać w dół, kiedy ja właśnie wjeżdżałam pod górę.
    Szybko zapadający zmrok, mróz, zasypane chodniki nie zachęcały do wychodzenia. Obserwowałam ulicę o poranku i wieczorem z okna mojej jedynki. W dole tętniło życiem Sanatorium Patria, pamiątka po słynnym polskim tenorze Janie Kiepurze. W biało burym krajobrazie dominowały biało bure dymy z kominów, tak często malowane przez Nikifora. Młodzież nie nudziła się w swoim trzypokojowym apartamencie. Muszę przyznać, że ośrodek chociaż nie był luksusowy, to mieszkało się w nim wygodnie i jadło smacznie.
   (Kilka zimowych zdjęć z dwa tysiące dziesiątego roku zamieściłam w poście Rowerem na Jaworzynę)

    Tego roku, wrzesień w Krynicy Zdroju przypominał mi bardziej miesiąc maj. Tylko gdzieniegdzie z rzadka pojedyncze drzewa zaczęły powolutku przybierać jesienne barwy. Miasto przyciągało ostrymi zdecydowanymi kolorami domów, bajecznie, z wyszukaną fantazją, ukwieconymi skwerami,  parkowymi alejami, szumiącymi fontannami, wartko płynącym potokiem Kryniczanka, barwnymi straganami z pamiątkami, górskim powietrzem...
    Schodziliśmy ulicą Pułaskiego do serca uzdrowiska, do Parku Mieczysława Dukieta i słynnych Bulwarów Dietla, przy których znajdują się Stare Łazienki Mineralne. Z jakiegoś nieznanego nam powodu Pijalnia Główna była zamknięta, a w mieście stał cały szereg białych ogromnych płóciennych namiotów postawionych z okazji Forum Ekonomicznego. Niektóre metalowe konstrukcje były już zdemontowane i przygotowane do wywiezienia. Mimo schludnego wyglądu nie podobał mi się pomysł rozstawiania w centrum tylu namiotów zasłaniających zabudowę. Ich rozbiórką zajmowano się prawie trzy tygodnie podczas naszego pobytu w Krynicy.
    Na temat uzdrowiska można znaleźć w internecie wiele ciekawych informacji, zatem nie będę ich przepisywać.

                     Urodę Krynicy Zdrój zaprezentuję w fotografii

    Najpierw zacznę od pięknych drewnianych willi z charakterystycznymi drewnianymi bogato zdobionymi gankami, z licznymi balkonikami, z misternie rzeźbionymi balustradkami, z nadwieszonymi łukami i kratownicami, z cebulastymi kopułami, z iglicami. Wiele z nich wybudowano w dziewiętnastym wieku w stylu zakopiańskim w połączeniu secesji ze sztuką ludową, albo w stylu szwajcarskim lub norweskim.

     Zabudowa przy  Bulwarach Dietla, nazwanych tak na cześć profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, ojca polskiej balneologii Józefa Dietla, który swoją działalność w uzdrowisku rozpoczął w tysiąc osiemset pięćdziesiątym ósmym roku. W tym okresie powstały Stare Łazienki Mineralne, Stare Łazienki Borowinowe, Dom Zdrojowy, drewniana Pijalnia Główna z deptakiem, liczne pensjonaty i teatr modrzewiowy...  

                                                   Park Nitribitta 

                                        Park Mieczysława Dukieta

                                      Przy Alei Nikifora Krynickiego 

          A przy ulicy Pułaskiego wznosi się nowy kontrowersyjny budynek
                                               Cechini Victoria 

                                   

                                         Inne obiekty uzdrowiska 

        Krynica Zdrój, wrzesień 2014 roku 

Małopolska - Szlak Architektury Drewnianej - linki
Andrzejówka
Banica
Berest
Binarowa
Brunary Wyżne 
Czarna i Czyrna
Dubne i Leluchów

Hańczowa i Jastrzębik

Kamianna
Krynica Zdrój

Kwiatoń
Łosie 
Milik
Mochnaczka
Muszynka
Piorunka, Polany, Powroźnik
Ropa 
Sękowa
Słotwiny 
Szymbark 
Tylicz